شهیدان جعفریان(ابراهیم، فاطمه، حسن و محمد)

 و شهیدان واعظی(مرتضی، طیبه)

خانم ساداتی: 

تو چهل ستون که بودند می دیدند اسرافها را بی حجابی ها را نمی‌دونم آن برنامه ها که بوده اینها را همه را بچه ها دیده بودند و از کوچکی با رزق حلال و این دیدارها که داشتند تا وقتی که بزرگ شدند.

 وقتی بزرگ می شوند دیپلمشان را ایشان می گیرند و بعد می آیند مربی ورزش می شوند حالا وقتتون را خیلی نمی گیرم جزئیات را نمی گویم مربی ورزش می شوند در استان و در ضمن که مربی ورزش بودند بسیاری از بچه ها و جوانهای دبیرستانی را آگاه می کنند مرتب به ایشان توضیح می دهند که ما فعلا در زمانی هستیم که واقعا اینها ظلم می کنند به ملت و بعد آمدند و کم کم شروع کردند کار فعالیت سیاسیشان را. 

ابراهیم دختر خاله‌اش را گرفت. من دوست نزدیک نزدیک هستم باشون. با دختر خاله‌اش طیبه واعظی ازدواج کرد بعد که ازدواجشان سرگرفت این آقا مرتضی دانشجو بودند آمدند با دخترخالشون دختر ایشان(اشاره به مادر شهید) ازدواج می کنند. همین یک دختر هم داشتند. (مادر شهید حرف نمی زدند فقط نگاه می کردند نگاه مادر شهید دردهای او را فریاد می کرد او هیچ نمی گفت ولی همه رنج هایش را می شد در نگاهش خواند.)

خدا رحمتشون کند می رفتند تهران از حلبی آباد تهران عکس می گرفتند و می آمدند در جلسه قرآنی که گذاشته بودیم نشان می دادند. خواهرها قدر این جلسات قرآنی را بدانید هر چه داریم از این جلسات داریم تا قیام حضرت مهدی. قرآن را رها نکنید همان طور که پیامبر فرمودند می روم و دو چیز گرانبها را می گذارم قرآن و عترت دنباله رو این دو تا باشید. من هنوز عکسها را یادگار نگه داشتم می گفتند ببین خانم سادات خودشان در کاخها زندگی می کنند و اصلا خبر ندارند مردم یک سری با قوطی های روغن نباتی خونه ساختند کنار تهران و اینها تو اتاقکهای حلبی زندگی می کنند غصه مردم را می خورد همه اش نگران این بود که دین دارد از دست می رود و ظلم به مستضعفان می شود فقط در این دو بعد اینها ناراحت بودند و در این دو بعد فعالیت می کردند تا این که فعالیتشان را متوجه شد ساواک و دنبال ابراهیم می گشت تا ابراهیم را دستگیر کند وقتی فهمیدند این جا دیگر جای ماندن نیست ابراهیم و همسرشان طیبه آمدند و مسافرت کردند یک جای نامعلومی که زندگی مخفی را شروع کردند بعد هم به دنبالش مرتضی و فاطمه گفته بودند اگر شما بمانید به جای ما شما را می گیرند فاطمه و مرتضی هم رفتند زندگی مخفی تبریز. بعدا ما فهمیدیم تبریز هستند. آن جا زندگی مخفی داشتند تا یک وقتی که از طریق ساواک آنجا این ها لو می روند خلاصه اینها فرار می کنند می آیند طرف خانه دنبالشان می کنند و مرتضی را با همسرش فاطمه می زنندشان همان جا. خدا به حق قران پایداریشان کند همین که روحشان هم بالا سر ما باشد ازشون بهره می گیریم. یادمه مادرشان به من می گفت این بچه های من نمی دونم چرا خانم سادات همچین می کنند می آیند لب پشت بام. می دانید پشت بامها قدیم دندونه دندونه بود می گفتند می آیند روی دندانه های اینها می دوند حالا چرا این کارها را می کردند برای فراری که می خواستند یک وقتی از دست ساواک بکنند تمرین می کردند ورزش خیلی فعالیت می کردند علاوه بر کلاس های قرآن و نهج البلاغه و این ها که داشتند ورزش بدنی ساختن بدن حالا جوانی حتما ورزشها را داشته باشید می گفتند روی لبه های ای دندونه ها با هم مسابقه می دهند چهار تاییشون اینجوری بودند تو خونه هم که بودند بعد هم این ها می آیند در حال فرار بودند از دست ساواک که دامادشان با دخترشان تیر می خورند در جا کشته می شوند و بعد هم می آیند آنها را دستگیر می کنند ابراهیم را با همسرش طیبه و می برندشان ساواک بعد خبر رسیده بود به دوستایی که باهاشون در ارتباط بودند به من گفتند که بچه ها را دستگیر کردند ابراهیم و طیبه را. حتما شما یک نامه ای بیندازید توی خانه شان تو خانه شان بگویید بچه ها دستگیر شدند بروید اوین و سراغشان را بگیرید. ما یک نامه نوشتیم انداختیم تو خونه و بعداً بلند شده بودند رفته بودند اوین. اوین که رفته بودند بنده خداها هرجا هر التماسی که کرده بودند به آنها حرف زشت زده بودند می گفتند برو بابا اینها چی بودند و چی بودند و بعد هم به نام تروریستهای اسلامی در روزنامه زدند شهادتشان را. دیگه هیچی وقتی آنها را گرفتند خونه دایما زیر نظر بود دوستان باشون مخفیانه می رفتند و می آمدند پارچه گذاشته بودند خونه ما من یک وقتایی براشون خیاطی می کردم می گفت من این را می گذارم این جا که اگر من را گرفتند بدون ها این جا آمدم خیاطی بردم و پارچه را بیار نشون بده و قسم هم بخور که کاری به شما نداشته باشند می آمدند می نشستند کمی درد و دل می کردند گریه هاشون را می کردند بلند می شدند می رفتند تا بعد سال ۵۶ شهید شدند بعد تا یک چند وقت نبودند آنها و در زندان زیر شکنجه بودند عکس طیبه زیر شکنجه هست. طیبه می گفت هر شکنجه ای مرا می کنید ولی حجابم را از سرم برندارید ولی متاسفانه خدا عذابشان را زیاد کند من زیر شکنجه عکسشان را گرفته بودند موها پریشون صورت بدتر از این زیر شکنجه به شهادت می رسند.

ابراهیم یک بچه شش ماهه هفت ماهه داشتند و رفتند زندگی مخفی را شروع کردند بچه را همان موقع دادند پرورشگاه. تو پرورشگاه بود بعد که گشتند دنبال بچه تو ساواک پرونده ها را دیدند نوشته پرورشگاه تبریز بعد این بنده های خدا رفتند تبریز با شناسنامه و مدارک بچه را از پرورشگاه گرفتند. حالا بحمدالله خدا را شکر ایشان دندانپزشک شدند و تهران هم زندگی می کنند هر دفعه می آیند سر مادر چند روز می مانند. چند روز پیش من آمدم سرشان گفتند مهدی آمده. شب ها هم می آید پیشم می ماند. 

شهید بعدیشون حسن جعفریان بودند که در راه ماموریت تو سپاه بودند و چقدر هم این بچه تلاش کرد تا این ها را ... بعد رفتند تو سپاه بعد از طرف سپاه ماموریت داشتند که به یکی از شهرستانها بروند. خدا می داند حقیقی بود یا مصنوعی تصادف کردند انقلاب پیروز شد.

یکی دیگر از اهالی محل: آقای حقانی و خانم جبلی دو نفر از معتمدین محله هستند و معلم قرآن هستند و ما بچه بودیم در جلسه ها این مطالب را می شنیدیم.

مادر شهیدان جعفریان الان نمی توانند حرف بزنند خیلی سر حال بودند و در زمان جنگ در مدرسه طیبه واعظی سخنرانی می کردند ما آن جا با مادر شهدای جعفریان آشنا شدیم 

یادگار شهید ابراهیم را خیلی ساواک دنبالش بوده و دو تا بچه الان دارند خیلی حاج خانوم صدمه خوردند با آقای حقانی خودشان گفتند از انقلابی های محکمی بودند بچه را  دنبال این بودند می خواستند این بچه را سر به نیست کنند. یک مدتی حاج خانوم بچه را این ور و اونور پاس می دادند تا بچه به سلامتی بزرگ می شود این بچه واقعا از آب گذشته است

 وقتی اطلاع می دهند که دستگیر شدند می روند آن جا و در صدد می شوند که یادگاری را بگیرند خب با شناسنامه و سندیتی که داشتند بچه را تحویل می گیرند باز هم ساواک چون که می دانسته بچه مال این دو تا انقلابی مبارز است در صدد بوده که این بچه را یک جوری سر به نیست کند بله تو ساواک به دنیا می آید بچه خیلی صدمه می خورد تا برسد به دست حاج خانم. حاج خانم و آقای حقانی.

ابراهیم جعفریان و طیبه واعظی تقریبا سه چهار تا از بچه هاشون از بین می روند سه چهار ماهه می شدند و فوت می کردند یا این که سقط می کردند بعد طیبه را می برند قم مادرشان در قم زندگی می کردند بعد کمرشان با قلعه یاسین می بندد که این بچه بماند بعد به دنیا می آید و پنج شش ماهش می شود می آیند اصفهان بعد متواری می شوند می روند تبریز زندگی می کنند.

‌یک فیلم هم ازشون ساخته شده شبکه افق پخش کرده

یک روز ابراهیم می رود بیرون و با خانمش قرار می گذارد که اگر ما نیامدیم خانه بدانید ما را دستگیر کردند اسناد و مدارک را را از بین ببرید و خودتان بیایید بیرون. بعد ایشان یک روز می رود از خانه بیرون یک بانک را در تبریز می زنند دنبال آن دزدها بودند که یکهو ابراهیم را در خیابان پیدا می کنند بعد می برندش و تفنگ داشتند ابراهیم همیشه خون دماغ می شدند آن وقت هم یک دفعه خون دماغ می شوند بعد اینها فکر می کنند ابراهیم قرص خورده از این قرصها که خودکشی می کنند بعد می برندشان بیمارستان و معده شان را شستشو می دهند و بعد می برندشون ساواک همان جا زندان. بعد طیبه می بیند از آن ساعتی که باید می آمده گذشته است و دیگر نمی آیند مدارک را می سوزانند و می روند خانه برادرشان و می گویند ابراهیم نیامده من مطمئنم که دستگیر شده است و بیایید تا برویم اصفهان بعد بچه را بغل می کنند ببرون. بعد می خواهند بروند فاطمه را خبر کنند و وسایل بردارند در کوچه ساواکی ها می گیرند دوره شان می کنند محاصرشون می کنند و مرتضی شروع می کند از خودش دفاع کردن و او را در جا می کشند و بچه بغل دایی اش بوده و آن موقع هم تازه ختنه اش کرده بودند اگر خدا بخواهد یکی را نگه دارد آن موقع سه چهار تا بچه از ایشان فوت می شود که تو خونه بودند تو رختخواب بودند این بچه را خدا می خواسته نگه دارد مرتضی در جا کشته می شود فاطمه هم همینطور می گویند فاطمه از خودش دفاع کرده با نارنجک ما عکس شهادتش را دیدیم خیلی ناجور بود این دو در جا شهید می شوند اما طیبه و ابراهیم را دستگیر می کنند می برند ساواک بعد که می برندشان ساواک و بچه را می برند پرورشگاه و خلاصه آنها را شکنجه می دهند و این قدر این ها مقاوم بودند که هیچ کس را لو نمی دهند یعنی همان موقع که ابراهیم را دستگیر می کنند همه را سپرده بوده است که من اگر سر ساعت نیامدم می رفتند علامت می زدند یک جاهایی که نفر بعدی برود سر قرار که ببیند هنوز هستند بعد آنها که می روند سر قرار می بیند که آنها دستگیر شده اند یک ماه زیر شکنجه بودند هیچ کس را لو نمی دهند هم تو همین اصفهان خیلی ها را می شناختند آقای حقانی از قول ایشان می گویند که من هیچی نمی گم و این ها را ای

 

نقدر شکنجه می دهم شکنجه روحی تا روحیه شان تضعیف شود. این قول را به برادر دینی شان می دهند. هر دو را شکنجه می کنند شکنجه روحی هم به آنها می دهند آنها را به هم نشان می دهند. قرار سوری می گذارند که یعنی اینها می خواهند بروند سر قرار می برندشان در بیابان و در جا تیرشان می زنند یعنی می خواستند بگویند این ها در حال فرار بودند در حالی که بعد از یک ماه چطوری با کی قرار گذاشتند در زندان. بعد هم این ها را ساواک مخفیانه در بهشت زهرا به خاک می سپارد. چهار صورت قبر هست بعد اینها بعد از انقلاب می روند پرونده ها را پیدا می کنند و دیگه متوجه می شوند که قبرهاشون بهشت زهراست. نه چهارتاشون دوتاشون همین جا خاکند. یک صحنه ای چیدند که یعنی این ها در حال فرار بودند و تیر خوردند حسن و محمد بعد از انقلاب شهید شدند محمد در کربلای چهار شهید شد. ده چهارده سالش بود دوستاش رفتند شهید شدند او هم دیگه قرار نداشت گفت باید بروم یک بار رفت جبهه و برگشت یک دفعه دیگه که رفت شهید شد و بعداز چند سال جنازه اش را آوردند جنازه که نه چند تا استخوان. بچه کوچکش شانزده سالش بود. پسر اولشان هم از ناراحتی برادرهاشون سکته کردند بعد از انقلاب. یک پسر فقط دارند الان عباس که خدا را شکر باقی گذاشتند که پرستار ایشان باشد.

 

شهید خودسیانی 

مادر شهید: خلاصه بعد دیگه اعزام شدند برای کردستان. دو سال سردشت بودند که خودم همراهشون می رفتم ردشون می کردم بسیج ۱۵ خرداد طرف دروازه شیراز می رفتند یا کمال اسماعیل خودم دنبالشان می رفتم ردشان می کردم. می گفتند مامان دیگه نیا می گویند بچه مادره.

- کلا چند تا بچه دارید؟

مادر شهید: دوتا برادرند و سه تا خواهر 

- فرمودید دوقلوهاتون چهارده سالشون بود که به جبهه رفتند چطور راضی شدید که سه تا دسته کل با هم دیگه فرستادید

مادر شهید: من امانت‌دار بودم خدا داده بود برای همچین وقتی. مملکت در جنگ بود عزیزم ناموس در جنگ بود. مگر من تنها مادر بودم مادرهای دیگر هم بودند

خوب خیلیا فقط یکی را اجازه می دادند برود جبهه بقیه را نمی گذاشتند.

نه خدا داده بود برای همچین راهی امام حسین برای چه عزیزانشان را داد در راه خدا؟ شش ماهه اش را داد برای خدا من چرا باید جلوی اینها را بگیرم. من خودم هم می رفتم جبهه خودم هم هر چند وقت یک بار می رفتم دیدار جبهه. ترشی درست می کردم کارهای دیگر بافتنی درست می کردم می رفتم ده پانزده روز آنجا بودم. پدرشان هم همین طور

از اخلاقشان بگویید؟

اخلاقشان خیلی عالی بود با خدا با امام حسین با حضرت امیرالمومنین با ایمه اطهار و تمام اهل بیت نبوت بودند اینها بچه هایی بودند که در حسینیه به دنیا آمدند چون من همیشه روضه داشتم همیشه جلسه قرآن داشتم در خانه عزیزم با امام حسین بزرگ شدند به نام امام حسین بزرگ شدند به نام حضرت علی اکبر و علی اصغر بزرگ شدند.

تو این روزنامه ای که دست بچه ها بود نوشته بود علی چریک در مورد علی محمد شماست

بله علی محمد موقعی که درس می خواندند به بچه ها آموزش نظامی می دادند هنوز انقلابی نبود جنگی نبود می گفتند فلسطین در حال جنگه فلسطین آنها خواهر و برادر ما هستند آنها هم دین ما هستند ما باید درسمان را تمام کنیم برویم کمک آنها اعزام بشویم لبنان یا برویم فلسطین آنجا کمک کنیم خب وقتی انقلاب شد دستور از امام می آمد همه دستوراتشان از دست رهبر بود از دست امام بود تا این که خواست خدا بود که به این برنامه برسد.

سه تا بچه هاتون با هم شهید شدند نحوه شهادتشان را برای ما توضیح می دهید؟ 

علی محمد خودشون فرمانده بودند چریک بودند با دکتر چمران بودند با حاج حسین خرازی بودند حاج حسین خرازی آن روز زیر دست علی بود سردار صفوی این هت همه با هم بودند با علی منتهی علی و ناصر و مسعود من گمنامند هیچ جا تبلیغش نکردند نمی گفتند خودشان هم نمی گفتند می گفتند ما هر کاری می کنیم برای رضای خدا می کنیم هر کاری می کنیم وظیفه مان هست امام حسین شش ماهه اش را در راه خدا داد تمام عزیزاش در راه خدا هدیه کرد حتی علی اصغرش را و جانش را فدا کرد شما هم هر کاری می کنید فقط برای رضای خدا باشد و زینب وار زندگی کنید مثل حضرت زهرا صلوات و سلامه علیه باشید ما خاک پای حضرت زهرا هم نیستیم ما خاک پای حضرت زینب هم نیستیم.

دو قلو ها را ما عکس شهادتشان را دیدیم توی موزه از آن دوقلوها برایمان بگویید.

شهید اولم را بگویم علی محمد را من بالای سرشان بودم که به شهادت رسیدند تقریبا سال ۶۰ بود محل شهادتشان دارخوین بود آن جا دو تا پایشان قطع شد چون خمپاره زن بودند خودشان فرمانده بودند اما همه کارها را انجام می دادند خمپاره می زدند به دشمن بعد جایش را به اصطلاح دیده بانی می کنند و معلوم می کنند خمپاره می زنند وسط پایش دو پایش قطع می شود بعد آورده بودندش بیمارستان شیراز از شیراز آورده بودند بیمارستان سعدی که آمدند به ما خبر دادند علی یک مقدار زخمی شده بیمارستان است ما می گفتیم به سلامتی می رویم سرشان اشکال ندارد بعد نیمه راه که رفتیم گفتند علی ممکنه یک پایش قطع شده باشد حاج آقا گفت امانتی که خدا داده بوده به ما امانت خدا بوده هر چی بوده رضایت خدا بوده راضی هستیم به رضای خدا نزدیک بیمارستان که رسیدیم گفتند دادیم در خدا ما هم امانت را اینطوری نیم تنه دادیم در راه خدا بعد که رسیدیم بیمارستان سعدی از جلوی ما ردش کردند با برانکارد بردندش بیمارستان نمازی حاج آقامون پرسیدند ما یک مجروحی داریم این جا به نام علی محمد گفتند همین بود که بردندش. باباش رفت بیمارستان با آمبولانس دنبالش رفتیم ۲۴ ساعت بالا سرش بودیم تا شهید شد 

ناصر و مسعود دو سال جبهه بودند جهاد سازندگی بودند  علی محمد سیستان بلوچستان بود کردستان بود ۵ ماه ۷ ماه آنجا بودند آموزش نظامی می دادند علی خیلی شجاع بود. بدون این که دوره ببیند به همه چیز وارد بود.

بعد مه در بیمارستان دیدیدش چکار کردید؟ 

هیچی شکر خدا کردیم امانت خدا بود گفتم خدایا شکر به درگاه تو من که نمی توانم چیزی بگویم که ما که چیزی از خودمان نداریم هر چه داریم از خدا داریم الحمدلله رب العالمین فقط به من گفت مادر چرا آمدید الان خوب می شدم می آمدم گفتم مادر شما خوب بشوید ان شا الله ما رو چشممون شما را نگه می داریم. خب ۲۴ ساعت که بالای سرشون بودیمفاطمه عطایی:

 لبهاشون خیلی خشک شده بود تمام پوست پوست شده بود به آقای دکتر گفتم می توانم لب هاتون را تر کنم گفتند نه چون زیر دستگاه دیالیز بودند کلیه هاشون از کار افتاده بود بدنشون تیکه پاره بود فقط پاهاشون نبود بدنشون تیکه پاره بود فقط پنبه را نمی کردم به لبهاشون کشیدم دوستش گفت آقای دکتر میشه یک قطره آب پرتقال یا آب میوه بشوند بدیم گفت یک قطره زیادتر نمیشه وقتی یک قطره آب میوه را به لبشون رساندیم گفتم فدای لب تشنه ات یا حسین گفتند یا حسین چند روز است لبم خشک شده انا انزلنا را خواندند و چشمهاشون را بستند و فوری بردندشان یک اتاق دیگر و به شهادت رسیدند این علی من این شهادت علی. بعد ناصر و مسعود ۶۳ بودند که تقریبا ۱۹ اسفند بود که زنگ زدند تلگراف زدند گفتند مادر ما عید که شد ما می آییم دیدار را تازه می کنیم نوزدهم برای من تلگراف زدند بیست و دوم به شهادت رسیدند سال ۶۳ بیست و پنجم و بیست و ششم هم آورده بودندش اصفهان که من خوابشان را دیده بودم آن ها هم خواب دیده بودند که من می‌دانستم یعنی ناصر و مسعود دیگه مال من نیستند آمده بودند این جا حاج آقا بیرون نشسته بودند یک آقایی آمدند گفتند دو تا عکس مال ناصر و مسعود است می خواهیم. حاج آقامون آمدند گفتند از بنیاد شهید آمدند عکس ناصر و مسعود را می خواهند ناصر و مسعود که همه جا عکس دارند چه تو بسیج تو هلال احمر امدادگر بودند این ها خط شکن بودند همه کاره بودند نامه هایشان هست نوشته بودند برایشان به هر حال ما رفتیم عکس ببریم لشکر امام حسین بلافاصله اطلاع داده بود به همان نفری که عکس بچه ها را می خواست گفته بود حاج خانم و حاج آقا را ردش کنید که از لشکر امام حسین دارند می آیند این جا. ما رفتیم همسایه مان نشسته بود می گفت این بچه ها شهید شده ما می خواهیم اینها را ردشان کنیم ما که رفتیم سر خیابان خرم دیدیم پس بزرگم با یکی از دوستان مال طرفای استانداری بودند آمدند گفتم شما کجا دارید می ر‌وید؟ گفت کجا دارید می ر‌وید مادر؟ گفتیم می خواهیم برویم بنیاد شهید عکس ناصر و مسعود را ازمون می خواهند. گفت بیا تا ببریمتون ما آمدیم دیدیم چشمهاشون قرمز بود گفتم شما چرا آمدید از این ور چه خبره؟ مگر ناصر و مسعود مجروح شدند یا شهید شدند؟ گریشون گرفت ما را برگرداندند خانه. دیدیم قیامته در خونه ما پرچم زده بودند لشکر امام حسین و تفت و از این برنامه ها حاج آقامون پیاده شد از ماشین و منم پیاده شدم و حاج آقامون آمدند در خانه را بوسیدند دولا شدند در خانه را بوسیدند و دو تا دستهاشون را بردند بالا گفتند الهی شکر به درگاه تو خدایا سه تا قربانی را از من قبول کردی الحمد لله رب العالمین ممنونتم خدایا شکر خدا را به جا آوردند و من هم از ماشین پایین آمدم و گفتم به نام فاطمه زهرا سلام الله علیها ازشون پرسیدم رمز عملیات بچه ها چه بوده آقای سلیمانی گریه کردند گفتند حاج خانم سوالی می کنید گفتم باید به من بگویید گفتند رمز شهادتشان اسم حضرت زهرا سلام الله و صلواته علیه دستم را بالا گرفتم به حضرت زهرا گفتم خدایا به حضرت زهرا قسمت می دهم هر که جوان دارد برایش نگه دار جوان خودم هم به خودت سپردم خدایا صبری به من بده قوای به من بده طاقتی به من بده که بتوانم برنامه بچه هام را انجام بدهم چشم دشمنان و منافقین کور باشه این حرف ها را زدم.

 علی تقریبا سه سال از ناصر و مسعود شهید شدند ناصر و مسعود امدادگر بودند مسعود می رود در برنامه نجف اشرف خط شکن بوده بعد هم ناصر امدادگر بوده این طرف نمی دانم ناصر بزرگتر بوده یا مسعود. مسعود که می رود برای خط شکن ناصر این ور آب بوده بعد اعلام می کنند که ناصر را نگذارید. بیاید این طرف چون در لشکر امام حسین هم اینها را از هم جدا می کردند خود سردار سلیمانی می گفت ما این ناصر و مسعود را از هم جدا می کردیم که اگر در عملیات دو تاشون با هم نباشند اگر یکیشون شهید شد یکی دیگشون بموند اینو می خوام بگم ببینید خواست خدا چه بوده ناصر که این طرف آب بوده خسته بوده چهل و هشت ساعت این ها نخوابیدند خسته بوده همین طور که نشسته بوده یک لحظه خوابش می بره که انگار مسعود تیر خورده مسعود به شهادت رسیده چشمهایش را باز می‌کند می گوید انالله و انا الیه راجعون و شکر خدا را به جا می آورد می گوید برانکارد را آماده کنید برای زخمی ها می گویند نه آقای خودسیانی شما باید این ور باشید نه من می دونم مسعود شهید شده در عرض نیم ساعت یک ساعت این ها به برسند و ناصر برود به طرف مسعود ایشان هم شهید می شود نیم ساعت یک ساعت این ها فاصله شهادتشان بود همین طور بود تولدشان نیم ساعت بین تولدشان نیم ساعت هم بین شهادتشان روبروی پی هم شهید می شوند همین الان هم توی آلبوم عکسشان عکس موقعی که آوردنشان و خودم هم موقعی که این ها را آوردند  و همه کارهایشان را انجام دادند گفتم می توانم برم سر بچه هایم توی سردخانه الهی هیچ مادری نبیند الهی هر می داره داغ عزیزانش را نبیند الهی خیر عزیزانتون را ببینید دوتاشون را آوردند جلوی من صورتشان خونی بود بوسیدمش آن و شکر خدا را به آوردم و بعد هم گفتم می دونم اینها غسل ندارند با لباس هایشان باید به خاک بسپارید گفتند بله فردایش هم رفتم دستهاشون را با گلاب شستم و بوسیدمشون و خودم خلعتشون کردم و برای امانت هایی که خدا به من داده بود رفتیم گلزار شهدا گل‌هایی که گذاشتم جا منزلشان بچه هایم را هدیه کردم در راه خدا و تلقین را برایشان خواندم و آمدم بالا تمام صورتم پر خون بود.

خانمها می گویند بپرسید اخلاقشون مثل هم بوده سه تا بچه ها؟ 

اخلاقشون رفتارشان برنامشون قرآن خواندنشان نماز خوندنشون جبهه رفتنشان عبادت کردنشون خوبی هایشان همه اش یکی بود تا  حدی که وقتی مریض می شدند با هم مریض می شدند وقتی هم خوب می شدند با هم خوب می شدند سفرشان هر جا می رفتند این ها با هم بودند تو زیرزمین می رفتند قرآن می خواندند برای خودشان نماز شب می خواندند نماز جماعت می خواندند همه کارهایشان درست بود. 

فقط دوقلوها با هم خیلی خوب بودند یا با آقا علی محمد هم خوب بودند؟

من فکر نمی کنم بچه ای مثل این ها پیدا شود این ها فرشته بودند خدا داد به ما شبیه انسان.

خوابی که گفتید که موقع شهادتشان خبردار شدند.

ناصر و مسعود جبهه بودند وقتی از جبهه آمدند من خیلی خوشحال می شدم همین طور دورشون تاب می خوردم قربون صدقه شون می رفتم و نذری می دادم خیرات می دادم می دادم بیرون برای قضا و بلا از همه شان دور باشد. خب خیلی دوستشان داشتم خواب دیدم داشتم از سفر می آمدم دروازه تهران پیاده شدم از دروازه تهران تا دم خونه ما تفت زده بودند گفتند تفت مال کیه نگاه کردم ناصر و مسعود است. آمدم خانه خودشان گفتند ما خواب دیدیم. خواب حضرت زهرا صلوات الله علیها و خواب امام حسین را دیده بودند و خواب ابوالفضل العباس را خواب دیده بودند امام حسین و حضرت ابوالفضل می آیند و پرچم را می دهند دست هم علی محمد هم ناصر و هم مسعود پرچم را می دهند دستشان و می گویند شما راهی امام حسین و کربلا هستید ناصر یک خوابی دیده بود در این کتاب ها هست نوشته شده. مسعود هم یک خواب دیگر دیده بود علی هم خواب دیده بود در کتابهایشان نوشته می گویم من سواد ندارم خلاصه این برنامه بچه ها بود خدا را شکر ما یک امانت دار بودیم الحمدلله رب العالمین که پیش حضرت زهرا روسفید در آمدیم.

- مادر این همه ایمان و تقوا را چطوری به دست آوردید؟

خب به همین سادگی نیست که خدا به ما داده خب خدا می گیرد آدم باید از اعماق قلبش به این ایمان داشته باشد؟

مادر شهید: خواست خدا بوده که ایمان را به ما داده خواست خدا بوده دست ما نبوده که عزیزم.

- از دوران بارداری این دوقلوها برایمان تعریف می کنید چه کارهایی انجام می دادیم؟

می گم که هر سال در خانه من روضه بوده هر ماه به ماه ختم انعام در خانه من بوده جلسه قرآن در خانه من بوده پدرم مادرم تا حتی عموهایم پدربزرگ هام همه شان عالم بودند عزیزم.

 دستشون تو دست هم است در آلبوم هست

موقع شهادت دستشان در دست هم است؟

 نه آن جا که دست و صورتشان را با گلاب شستم دستشان تو دست هم رفت. در سردخانه که آوردند می خواستیم خلعتشون کنیم موقع خلعتشان.

این طور که تعریف می کنند آقا ناصر وقتی می روند پیش آقا مسعود، آقا مسعود شهید شده بودند همان موقع که به شهادت می رسند همان موقع در حال صحبت با برادرشان بودند.

 یک سال بود بدن این ها مجروح بود بدنشان ترکش خورده بود و به من نمی گفتند این ها سه ماه چهار ماه یک دفعه یک تلفنی برای من می زدند من می دونستم تو عملیات هستند دیگه مجروح شدند یا مثلاً تو بیمارستان هستند اما هیچ وقت به من نمی گفتند. 

نمی دانستم چه کاره بودند هیچ وقت نمی گفتند می گفتند ما بسیجیم هر کاری هم می کنیم برای رضای خدا انجام می دهیم سه تاشون بیست و یک ساله سه سال علی از ناصر و مسعود بزرگتر بود بله سه سال هم زودتر شهید شدند هر سه شان بیست و یک سالشون بود شهید شدند. 

- مادر خاطره ای چیزی در ذهنتون هست یا نکته ای که بخواهید برایمان تعریف کنید.

علی تقریبا هفت ماه کردستان بودند حاج آقامون در راهپیمایی سکته کردند دروازه دولت بودیم که یک دفعه قلبشون درد گرفت و نمی دانستیم سکته است گفتیم خسته شده آمدیم منزل و شب حالشون بد شد و بردیمشون بیمارستان خورشید گفتند ایشون سکته کرده سکته دوم ما دیگه وایسادیم تا علی از کردستان آمد علی که آمد سر به بیمارستان بزند گفتم علی جان آقات این طور شده شما آن جایید و خواهر برادرات تنها دو برادرش سرباز بودند تو خونه هیچ کس را نداشتیم سه تا خواهر داشتند گفت مادر شما را این جا لازم دارند ما را این جا لازم دارند آقا خوب می شوند ما باید به دستور رهبر برویم جبهه.

 وقتی جنگ شد و عملیات حاج حسین خرازی نمی شناختندشان آن موقع بچه ها کوچک بودند تقریبا هفده هجده سالشون بود درس می خواندند منزل جمع می شدند بچه‌ها همه آمدند گفتند مادر نهاری می خواهیم درست کنیم

 که تقریبا ده تومان تا پانزده تومان بیشتر نشود گفتم مامان ناهار پانزده تومن.

 

- از محل تشییع کردید؟ 

مادر شهید: بله از کوچه امیر کبیر گفتند بگذارید شب جمعه چند تا شهیدند ما گفتیم نه می خواهیم جدا خاک کنیم دوشنبه بود گفتیم چون محرم است می خواهیم هفته اش حتما عاشورا باشد هفته اش هم افتاد عاشورا. رفیق هایش او را شستند.

- اشاره به یک خواب کردید آیا خود شما ایشان را تا حالا در خواب دیدید؟

بله یک بار خواب دیدم با دو نفر دیگر بودند یک دفتر دست آنها بود او راهنما بود بغلش کردم بوسیدمش گفتم مامان کجا بودی چرا این قدر دیر آمدی سراغ من تو دلم گرفتمش حالا کی دیگه میای به خواب من؟ نگاه کرد و گفت دفتر را باز کن کی نوبتم میشه بیام. تا آمدند دفتر را باز کنند که ببینند کی نوبتم میشه از خواب بیدار شدم. 

اما داداش سومی اش خیلی خوابش را می دید. موقعی که شهید شد تو مسجد امام حسین گذاشتندش مرتب تا صبح گفته بود منصور دادا بیا منصور دادا بیا. می گفتم مامان چرا بلند نشدی بری؟ گفت تنها ترسیدم تو راه بروم او خیلی خوابش را می بیند هر چی خواب دیده بهترین خواب را برایش دیده.

- به نظر شما پیام شهید علیرضا به نسل امروز برای ما مادرها مادربزرگ‌هایی که تو جلسه هستند، چیه؟

- ماشاالله همه گلند و همه خوبند 

به عنوان مادر شهید چه انتظاری از ما دارید؟

انتظارم همینه که اومدید قرآن خوندید و قدم روی چشمهای من گذاشتید به خدا خیلی راضی شدم و خوشحال شدم همین برای من بسه زحمت کشیدید خیلی خوشحال شدم

- شما بزرگوارید ما وظیفمون است

مادر شهید: من اصلا قابل مادر شهید نیستم اما خدا خواست

- یک سری کم کاری ها در جامعه زیاد شده هم از مردم هم از مسیولین شما انتظارتون از مردم و مسیولینی که کم کاری می کنند، چیه؟

مادر شهید: انتظارم این است که حجاب را رعایت کنند. نعمتها را قدر بدانند این قدر طعنه و تمسخر به ما نزنند به ما گفتند که  برای سه گروه فقط خوب شد خانواده شهید روحانی سپاه. برای اینها همه چیز حاضر است. در حالی که ما که فرقی نکردیم این دور ه با دوره قبل همان طور که بودیم هستیم از نظر مالی. یک قرون اضافه نکردیم یک قرون هم کم نکردیم. انتظاری هم نداریم که چیزی به ما بدهند. برای خدا دادیم برای مال دنیا و خانه و این ها نبود خیلی‌ها گفتند خانه تان را بفروشید به شما خانه می دهند ما خانه می خواهیم چکار ما خونه که با پول خودمون خرج کردیم می خواهیم نه به خاطر شهید این حرفها را خیلی به ما می زدند انتظار داریم این حرف ها را به ما نزنند آن روزها می گفتند نفت می آید در خانه تان الان می گویند شکر می آید در خانه تان برنج می آید در خانه تان این حرف ها که می زنند من که به این حرف ها گوش نمی دهم انتظار ندارم این حرف ها را به ما بزنند.

- مادر شهید علیرضا! معمولا شهدا به مقطعی که می رسند گلوله نور می شوند بیشتر اطرافیانشان ما که شهدا را درک نکردیم نه شهدای جنگ نه شهدای مدافع حرم ولی شنیدیم موقع رفتنشان خیلی معلومه می خواهند شهید شوند. آیا شما این حس را در فرزندتان دیدید؟ می دانستید که ایشان شهید می شوند؟

مادر شهید: نمی دانستم شهید می شود ما عقد بودیم وقتی نشستیم من بی اختیار اشک هایم می آمد عروس یادم گفت چته؟ گفتم نمی دونم چمه چرا آشوبم بیا بریم به من می گفت زن عمو ما تازه اومدیم نمی تونم زن عمو اشک هام هی داره میاد اینها هم بد دل می شوند. عروسی بچه شان است بلند شدیم آمدیم تا رسیدیم همسایه ها اومدند من بی اختیار بلند بلند گریه کردم گفتم نمی دونم چمه امروز خیلی حالم بده آره همان روز بود که او زخمی شده بود بعد هم دو روز بعدش عاشورا بود از این روضه به اون روضه می گفتند چرا تو نمی نشینی گفتم نمی توانم نمی دانم چمه  هر سه بچه ام هم از جبهه آمدند گفتم کجا بودید اومدید گفتند آره حالا اونا می دانستند من نمی دانستم گفتم مامان نمی دونم امروز چمه ناراحتم هر جا می روم نمی توانم جایی بند شوم همه اش گریه می کردم تا رسیدن دم در خواهر شوهرم گفت کجایی هر جا دنبالت می گردم صبح تا حالا نیستی گفتم نمی دونم چرا این قدر ناراحتم چرا این قدر آشوبم امروز گفت بیا که خاک بر سرت شد رفتم دیدم چه خبر است روبروی خونه برادر شوهرم فکر کردم حالا پسر بزرگترم را زدند جیغ زدم و خودم را زدم. حالم به هم خود. حالم خیلی بد بود و سرم به دستم بود سه روز بعد که شستند و مرا بردند بالا سرش تا رفتم نور از صورتش می بارید خواهرم بالا سرش بود دست توی موهایش می کشید. رفتم ماچش کنم او من را ماچ کرد خدا شاهده او مرا ماچ کرد اصلا یک چیز تعجب رفتم پهلویش بخوابم انگار رفت کنار که من پهلویش بخوابم من دیگه چیزی نفهمیدم فقط این دو تا را فهمیدم بعد هم رفتم تو تختخواب خوابیدم.

- واقعا همین طور است که شهدا زنده اند و این مادران چون خیلی حس الفت با فرزندانشان دارند این حالت را درک کردند ما که درک نداریم.

مادر شهید: لب هایش را غنچه کرد و لب های مرا ماچ کرد خدا می داند.

- مادر شهید علیرضا! ایشان ارادت خاصی به اهل بیت

 

 حتما داشتند می شود بگویید به کدام از ایمه بیشتر ارادت داشتند؟

مادر شهید: به همه شان نمی توانم بگویم به کدام بیشتر. یقین چون اسمش علیرضا بود خیلی اسمش را دوست می داشت همیشه تشکر می کرد که اسمش را علیرضا گذاشتیم 

- مادر شهید بفرمایید معمولا می گویند تا مادر شهید راضی نباشد و رضایت ندهد فرد شهید نمی شود آیا شما از ته قلب رضایت داشتید که فرزندتان بروند توی این راه و شهید شوند؟

مادر شهید: راضی بودم که بروند اما راضی که شهید بشوند نه. هر سه تاشون می رفتند باباشون می گفت یک رحمی به مامان تون بکنید اقلا یکیتون نروید من اصلا نگفتم نروید همه اش من خوراکم گریه بود یکی از برادرام زخمی شد یکی از برادرام شهید شد او هم تازه دیپلم گرفته بود آن هم بعد از ده سال شهیدش را آوردند  چکمه هایش پایش بود کاپشن تنش بود وصیت نامه و اینهاش پیشش بود. یک کارت کوچک برای میوه داشت پهلویش بود گوشت نداشت اما اسکلتش کامل بود.

- چه لحظاتی را این خانواده ها سپری کردند چقدر داغ دیدند و چقدر زحمت کشیدند تا این انقلاب به دست ما برسد وای چقدر ما مسیولیم چقدر در لحظه لحظه تربیت بچه هامان رفتار خودمان در جامعه در دشمن شناسی مان چقدر در ولایت مداری مان مسیولیم. وقتی می آییم پای صحبت مادر شهید می نشینیم می بینیم او همه زندگی اش به هم ریخت تا درخت انقلاب و اسلام آبیاری شود و ما چقدر از خودمان کم مایه گذاشتیم در زندگیمان. مادر شهید! پشیمان نیستید که فرزندتان شهید شد.

مادر شهید: اصلا پشیمان نیستیم تازه از خدا تشکر می کنم که ما را قابل دانست و بچه من را گرفت خیلی مهمه کسی را خدا بخواهد خدا این را خودش داد دو بار تا دم مرگ رفت اما خدا نخواست بمیرد و این طور شهید شود.

- مادر شهید علیرضا! وقتی دلتنگ بشوید چکار می کنید؟

مادر شهید: گریه می کنم عکسش را دستم می گیرم و با او کمی حرف می زنم و گریه می کنم. 

- می توانم یک خواهشی از شما دارم وقتی دلتنگ می شوید اشکتان جاری شود از این جمع یادی بکنید من قابل نیستم خدا می داند چقدر برای همه دعا می کنم وقتی که فهمیدم می آیید این جا چقدر دعایتان کردم گفتم خدایا حاجتشان بده هر کی هستند اگر دخترند خوشبختشان کن اگر خانم هستند هر چه می خواهند به آنها بده.

مادر شهید: اگر قابل باشم همه را دعا می کنم خدا حاجت قلبی همه تان را بدهد و نگهدار خودتان و بچه هایتان باشد به حق امام زمان خدا هر حاجتی دارید به شما بدهد عاقبت به خیر شوید و ایمانمان را خدا از ما نگیرد.

- صدر همه حوایجمان اول ظهور آقا امام زمان باشد.

مادر شهید: یکی از داداش هایم هم تیر به پایش خورده بود زخمی شده بود من خیلی گریه می کردم برای داداشم نمی دانستم زخمیه ولی همین جور گریه می کردم. یک دفعه چند تا خانم چادر مشکی آمدند من را گرفتند گفتند تو چرا این قدر گریه می کنی؟ گفتم آخه برادرم رفته جبهه می ترسم  گفتند داداشت سالمه اما تو برو مشکی بپوش. سه دفعه به من گفتند داداشت می آید اما تو برو مشکی بپوش صبح بلند شدم خیلی گریه کردم گفتم اگر برادرم سالم است چرا باید مشکی بپوشم نگو آن برادرم که زخمی بود خوب شد آن یکی برادرم شهید شد آن هم واقعا خوب بود خیلی انقلابی بود  یعنی بابامون خیلی انقلابی بود خیلی مومن بود عجیب مومن بود وقتی مرد همان شب دختر خاله ام خواب دیده بود که یک برنامه دارد در دادگاه ها دارد می گردد التماس می کرد کار من را درست کنید گفتند امشب یکی است می رود او می تواند کار تو را درست کند یعنی همان شب تا رفته بوده دیده بود بابا من است گفته بود این که شوهر خاله ام است کارش را درست کرده بودند. بابایم قرآنش ترک نمی شد نماز شب همه کارها ما هر چه داریم اول از خدا بعد هم از پدرمان داریم.

این مدتی که می رفت جبهه ابراز می کرد به شما می گفت آرزوی شهادت دارد. طولی نکشید وقتی آموزش اش تمام شد رفت جبهه یک بار آمد مرخصی و رفت و دیگه نیامد شهید شد دو سه ماه در جبهه بود  دوست داشت چون مرخصی قبول نمی کرد مرخصی ده روز به او دادند نیامد گفت نه همان موقع آتش بس بود. پسر بزرگم یک کم شیمیایی شد. اسم برادرم مرتضی پورهادی 

نامه شهید به خانواده:

به نام خدا با سلام به پدر و مادر عزیز و گرامی امیدوارم حالتان خوب باشد و در پناه ایزد متعال سر ببرید باری حال پسر حقیرتان را خواسته باشید ملالی نیست جز دوری شما ان شالله هر چه زودتر دیدار حاصل گردد ما در جنوب به سر می بریم و حالمان خوب می باشد ناراحتی نیست جز دوری شما امیدوارم که حالتان خوب باشد همچنین حال برادران گرامی همچنین کار اتاق بالا هم تمام شده باشد (اتفاقا تا دم رفتن داشت کمک می کرد) اگر بنا باشد محسن عقد کند مرا بی خبر نگذارید تلگراف بزنید که اگر شد بیایم به منصور هم بگویید هنوز برگه را نشده است بگیرم باید به لشگر بروم که هنوز فرصت نکرده ام. از طرف من زهرا را ببوس و به منصور و محسن و سعید هم سلام برسانید همچنین به عمه عمو زن عمو و دادا رحمت سلام برسانید

 

 همچنین مریم و محمد و مهدی هم که از طرف من سلام و روبوسی کنید به مادر بزرگ و دایی و داش اصغر و دایی اکبر و زنداییها سلام برسانید همچنین از طرف من علی را ببوسید به خاله ها و دایی ها هم سلام برسانید به آقا محمود هم سلام برسانید کلا به همه سلام برسانید التماس دعا هم داریم. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته

 

مادر شهید علیرضا چقدر شهید علیرضا ولایت مدار بود و چقدر حرف امام خمینی که ولایت فقیه آن زمان بود برایش مهم بود؟

مادر شهید: آن وقت که کسی امام خمینی را نمی شناخت ما عکسش را داشتیم خیلی دنبال این برنامه ها بود دنبال این بود که بهایی ها را مسلمان کند فعالیتش در این برنامه بود آن وقت هم که مریض بود شیراز بود با چند نفر دیگر رفته بودند چند نفر را مسلمان کنند رفته بودند ضبط گذاشته بودند در محفلشان که صدایشان را ضبط کنند. 

ایشان چند سالشون بود که شهید شدند؟

بیست بیست و یک سالش بود تازه دیپلم گرفته بود ازدواج نکرده بود برادر بزرگ‌ترش هم ازدواج نکرده بود داشتین این جا را بسازیم که برادر بزرگش را زن بدهیم که در نامه اش نوشته بود.

خاطره از شهید علیرضا از زبان خواهر شهید

زهرا خانم خواهر شهید: من پنج سالم بود و هیچی در خاطرم نیست. اینها که مادرتان تعریف کردند. خوابشان را دیده اید؟

بله یادمه خیلی گریه می کردم دوست داشتم تو خواب ببینمشان.

مادر شهید: یک موضوعی را من بگویم ما یک روز خانه مادر عروسمان مهمان بودیم بعد آمدیم برویم تکیه شهدا بعد تا آمدیم برویم تا سر خیابان رسیدیم یک ماشین جلوی پایمان ترمز کرد گفت می خواهید بروید شهدا ما حرف نزدیم ها خودش پرسید گفتیم بله گفت بیایید ببرمتان ما سوار شدیم شوهرم یک کم ناراحت بود می گفت چرا به خواب من نمی آید من با شهدا قهرم نمی روم شهدا وقتی آمدیم سوار ماشین بشویم گفت عزیزم با شهدا قهر نکن ما حرفی نزدیم حالا این از کجا می دانست چطوری بود برنامه آن را دیگه نمی دانم یک ورقه در ماشینش بود درآورد به ما نشان داد به شوهرم گفت با شهدا قهر نکن نمی دانم چکار نکن بعد ما را تا تکیه شهدا رساند بعد گفتیم این کی بود ما اصلا نگفتیم می رویم شهدا ما اصلا حرف نزدیم با شهدا قهریم شوهرم می گفت این از کجا می دانست که من با شهدا قهرم اما خب دیگه او ما را پیاده کرد و رفت و نیم ساعت شهدا بودیم و اومدیم شب شوهرم خواب دید گفت خواب دیدم این قدر شهید هست هر چه نگاه می کردی شهید بود آن وقت می گفت علیرضا ما سومی بود آن وقت یک سید داشتیم از فامیلمون با بچه ها برادر شوهرم هشت نفر بودند تصادف کرده بودند سوختند مردند. از یادم و بچه هایش و دخترهای خواهر شوهرم توی ماشین بودند آن سید هم توی همین ماشین بود. گفته بود عزیزم با شهدا که قهر نمی کنند گفته بود آخه به خوابم نمیاد گفت این ها همه شهیدند گفت شما این جا چه کار می کنید گفت من خدمتکار این شهدا هستم دیده بود گفته بود شهید من کجاست؟ در این شهدا علیرضا سومی بود لباس کرم و کفش طوسی پوشیده بود نشسته بود تا من را دید نگاه کرد و خندید.

یکی هم این که آن روز که شهید شده بود و سه روز بعد من خیلی حالم بد بود یک خانمی آمد و من را بغل کرد و یک کم گریه کرد و گفت من خواب پسر شما را دیدم گفتم چه خوابی دیدی من آن وقت که بچه ها می رفتند مدرسه هر روز دم خونه را جارو می کردم 

پسر شما می رفت مدرسه از بس سرش زیر بود من همه اش دعایش می کردم می گفتم چقدر این بچه با خیلی چقدر  این بچه نجیب و خوبه همه اش سرش زیر است خواب دیدم یک دست لباس سفید پوشیده بود با کفش کرمی و آنجا ایستاده تنها گریه می کند گفتم چیه عزیزم تو که همه اش شاد بودی می آمدی می رفتی من می دیدمت. گفته بود پس چرا نمی روی پیش آن شهدا گفته بود مادر من از بس گریه می کند من را نمی برند می‌گویند پرو پیش مادرت. همه مادرهایش کاری ندارند دارند سخنرانی گوش می دهند چون مادرم بی تابی می کند مرا نمی برند. دیگر از آن روز به بعد سعی کردم بی تابی نکنم گریه می کردم ولی آن طوری نه.

خواهر شهید گفت از بس گریه کردم دوست داشتم خوابش را ببینم یک شب خوابش را دیدم در یک سالن بزرگی بود سالن شیشه ای آمد یک لحظه دیدمش تو آن سالن نشسته بود خیلی ناراحت بود من اخمهایش توی هم بود گفت چرا اینطوری میکنی گفتم خوب دوست داشتم ببینمت گفت من نمی تونم درس دارم الان هم امتحان دارم نمی توانم بیایم باید بروم دیگر از بس گریه کردم از خواب پریدم.

دو سال پیش که قرارگاه فرهنگی شهید هادی را با دست خالص بچه ها شروع به کار کردند. خب قبلش هم بچه ها مسجد امام حسن می آمدند شهید مطهری خیلی عنایت داشت به بچه ها که انشاالله این کار ادامه پیدا کرد. از دو سال پیش که بچه ها بیشتر کار می کردند من یک نیتی کردم این را اساتید به ما یاد داده بودند که هر چه نیت‌های شما بزرگتر باشد بهتر است. الان دارد به من ثابت شود که نیت بزرگ چقدر به ما کمک می کند. در دعای مکارم اخلاق آمده همان عبارت اولش را می خوانم و 

 

بلغ بایمانی اکمل الایمان و اجعل یقینی افضل الیقین و ...  وقتی می خواهی نیت بکنی بزرگ نیت کن. نیت من در قرارگاه ال یاسین که اول که می خواستیم قرارگاه را سامان بدهیم اول به اسم ال یاسین  بود. نیت کردم بچه های که قدم می گذارند در قرارگاه. نیت کردم همه اموات از خوبان عالم از اول هستی تا قیام قیامت هر کاری در این قرارگاه می شود به اسم هر شهیدی که کار می شود به نیت تمام این اموات باشد یعنی شمایی که این جا نشستی برای نسل در نسلتان دارد نوشته می شود هر کاری که در این قرارگاه می شود از کتاب هایی که به نام شهدا می آید بیرون. از روضه هایی که می خواندند.

ظاهراً شهید علیرضا مقام کشتی هم دارند ورزشکار بودند از هیکلش هم پیداست یک عکسبچی این پایین هست که ظاهراً برنده شدند دستشان را بالا بردند میشه خاطره اش را برایمان تعریف کنید.

از طرف مدرسه گفتند باید کشتی بگیرید یا یک نفر دیگر. بعد آمده بودند به بچه من گفته بودند این نامزدش هست اگر می شود تو بباز به این. می دانیم تو می بری اما تو بباز به این که جلوی خانمش شرمنده نشود. او هم تصمیم گرفته بود همین کار را بکند بعد سه نفر آمدند دم خانه مان در زدند گفتند تو برای خودت نمی جنگی مسابقه می دهی برای مدرسه است نمی توانی چنین کاری بکنی نامزدش هست که باشد تو باید برای مدرسه کار کنی. بعد کاری کرد که ضربه اولی خواباندش آن وقت برنده شد و این جا دستش را بردند بالا.

 

شهید سید محمدحسین ابطحی

سلام مادر عزیزم

- سوال اول را این طوری ازتون می پرسم: شهید سید محمد چندمین فرزند شما بودند؟

مادر شهید: پنجمین فرزند

- از ویژگی ها و صفات اخلاقی سید محمد برای ما بگویید.

مادر شهید: شهیدان خوبند که می روند شهید می شوند اگر خوب نبودند شهید نمی شدند

- ویژگی بارزشان؟

مادر شهید: چه بگویم اصلا چهارده سالش بود رفت جبهه و آمد. دو سه بار رفت و آمد و بعد هم شهید شد. شانزده سالش بود کلاس دوم نظری بود همه چیزش خیلی خوب بود چه برایتان بگویم

- در زمینه درسی شان. وضعیت درسشان چطور بود؟

مادر شهید: خیلی خوب بود درسشون هم خوب بود. راسیاتش نمی گفت  امتحان که داشت می گفت می خونم شما خوندل نباشید

- مادر شهید! ایشان چطور راهی جبهه شدند؟

مادر شهید: خودش رفت

- آخه سنشون کم بود

مادر شهید: دوست داشت برود. پدرش مریض بود من می گفتم نرو می گفت شما برای امام حسین گریه می کنید چکار؟ الان آن روز است باید رفت برای چیزی نمی روم برای خدا می روم. پدرش مریض بود دو سه بار که آمد پدرش گفت نرو امضا هم نکرد آخرش رفت و دیگر شهید شد. چهل روز رفته بود که شهید شد

- موقع رفتنشان آیا مطلب خاصی را متذکر نشدند؟

مادر شهید: چرا همیشه می گفت مامان من اگر شهید شدم که خب البته ما لیاقت شهید شدن نداریم اما اگر مجروح شدم ناشکری نکنی ها و بگویی بچه ام این طور شد ها. برای خدا باید برویم. من برای هیچ کس نمی روم. همیشه همین را می گفت اما باباش خیلی ناراحت بود مریض بود می گفت نرو چند دفعه رفتی می گفت خب شما دو تا دارید آن ها که یکی اند، رفتند شهید شدند. شما دو تا بچه دارید همیشه همین حرف را می زد.

- خبر شهادتش را چطور شنیدید؟

مادر شهید: خبر شهادتش را. خواهرم اینها اهواز بودند پسر خواهرم همان موقع رفته بود دیده بود شهید شده آن وقت برداشته بود آورده بودش نگذاشته بود بماند. بعد اینها با آن سیصد شهید آوردندش. دفعه اول آورده بودندش.

- از مراسم تشییعشان بگویید

مادر شهید: خیلی شلوغ بود ما عکس نینداختیم اما خدا می داند چه خبر بود 

- فرمودید با سیصد شهید دیگر آوردندشان؟ پس خیلی با شکوه بوده؟

- آیا هیچ وقت شهیدتان را به خواب دیدید؟

مادر شهید: یک دفعه دیدم.

- میشه تعریف کنید؟

مادر شهید: یک روز رفتم شهدا خیلی گریه کردم بعد آمد به خوابم چرا این قدر گریه می کنی من پیش شما هستم و گریه نکن گفتم خب نرو خیلی موتور دوست داشت گفتم برایت موتور می گیرم نرو آرزویش بود که موتور برایش بگیرم. گفت نه نمی‌روم من همین جا پیش شما هستم فقط ناراحتی نکن دیگر از آن روز تا حالا اصلا خوابش را ندیدم 

- به نظر شما پیام سید محمد برای ما چیه؟

در وصیت نامه شان صحبتشان روی حجاب بود

- صحبت شما به مردم شهر اصفهان به مردم ایران به کسانی که شهدا را می بینند عکس هایشان را تو خیابان وصفشان را می شنوند پیام شهدا برای مردم استان برای مردم و مسیولین چیست؟

مادر شهید: نه مسیولین گوش می دهند نه مردم. هیچ کدام گوش نمی دهند حالا ما هزاری هم بگوییم. اول که می گفتند بردندشان و چیز می دهند برایتان می آورند. فکر می کردند بچه ها که شهید شدند برای ما چیز می آورند. بعد هم گوش نمی دهند وضع بدتر شده. اول انقلاب خیلی بهتر بود الان خیلی وضع بد شده  خیلی بد شدند. چه مردم و چه مسیولین همه بدتر از هم.  ما هر چه بگوییم هم به حرفمان گوش نمی دهند 

- وقتی دلتنگ شهید سید محمد می شوید چه چیز شما را آرامتان می کند؟

مادر شهید: تکیه شهدا که می روم وقتی آن جا می روم آرام می شوم.

- ایشان حتما وصیت نامه ای داشتند چطور وصیت نامه شان به دست شما رسید؟ 

مادر شهید: وصیت نامه اش می گویم همه چیزهایش را با هم آوردند خودش را که آوردند اثاث هایش را هم آوردند.

- یک سوال دیگر می خواستم ببینم برخورد پسرتان با صحبت های رهبرش چطور بود؟ 

مادر شهید: خیلی برایش مهم بود می گفت امروز مثل آن روز است که امام حسین علیه السلام شهید شدند ما هم باید پیرو اینها باشیم.

همسر برادر شهید: پدر شوهرم خیلی علاقه به امام داشت یعنی کسی جرأت نمی کرد در خانه شان به امام یا به انقلاب حرف بزند این قدر طرفدار بود عصبانی می شد اگر در خانه یا بازار یا هر جایی کسی حرفی می زد انتقاد به مملکت هم می کردند تا تحت می شد خیلی طرفدار بود اما خود شهید سنی نداشت من آن موقع ازدواج نکرده بودم اما ما فامیل بودیم با هم پسر دایی مامانم بود مادر شوهرم خیلی اهل روضه امام حسین علیه السلام بودند و معتقد بودند باید پیرو امام حسین علیه السلام باید بود.

- اولین امری که از رهبرشان شنیدند ایشان خب سنشان خیلی کم بود این بصیرت و فهمیدگی که داشتند از کسی آموختند معلم خاصی داشتند با چه کسی بیشتر ارتباط داشتند کتاب زیاد می خواندند چطور به این فهم و کمال رسیده بودند؟

مادر شهید: خودش خیلی دوست داشت برود خودش علاقه داشت به رفتن به جبهه خودش رفت اسمش را نوشت برای امدادگری که یعنی کمک کند این نبود که بخواهد برود ش

 

هید شود پدرش می گفت نه اما خب رفت دو سه بار رفت و آمد اما دفعه آخر که رفت دیگر برنگشت 

- منظورم اینه استاد خاصی داشتند؟

مادر شهید: نه اما خب بسیج مسجد می گفتند. سیزده ساله هم شهید شده بود می گفتند ما هم مثل آنها طوری که نیست.

وصیت نامه شهید محمدحسین ابطحی 

ولاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم یرزقون. 

سخنم را با یاد خدا آغاز می کنم خدایی که عادل است داناست می میراند و زنده می کند و دائم انسان را در عالم وجود امتحان می کند خدایا خداوندا  تو می دانی که من در این گرمای سوزان فقط به خاطر تو آمده ام پس خدایا تو را به جان مهدی مرا جزو شهدای دلخواه خود قرار بده و صبر و بردباری را به خانواده اهدا فرما خدایا تو می دانی که چقدر من بد کردم و چقدر اقوام و آشنایان از دست من رنجان بودند خدایا تو را به جان فاطمه قسم می دهم قلب امام زمان و قلب پدر و مادرم  و قلب اقوام و آشنایان را از دست من خشنود فرما پدر و مادرم و ای نور چشمانم به سخنان غلام کوچکتان گوش دهید و بعد از شهادت من گریه ای نکنید اگر گریه می کنید نه به خاطر من بلکه به خاطر حسین باشد و کسانی که حتی اجسادشان هنوز به دست خانواده هایشان نرسیده است عزیزانم نور چشمانم و ای پدر و مادرم از این که اجل من رسیده بود و من نتوانستم جبران آن همه زحمات شما را بکنم خیلی رو سیاهم ولی چاره ای نیست و باید جان داد پس چه بهتر که جان دادن من برای اسلام و نابودی کفر باشد 

پدر و مادر عزیزم بدانید و آگاه باشید که جای شما پدران و مادران در بهشت است پس دلم می خواهد وقتی جسد من را می بینید جز شکر کردن خدا عکس العمل دیگری از خود نشان ندهید به همه اقوام و دوستانن بگویید که چقدر با شوق این راه را پیمودم و عاقبت به لقاءالله پیوست پدرم و ای نور چشمم خدا را شکر کرده که جوانت را در این راه داده ای هیچ ناراحت نباش  چون من با دوستان خود در بهشت هستیم ولی می دانم که چه آرزوها برای من در نظر داشتی ولی اجلم فرصت نداد و بدان که اگر زنده می بودم حتما جبران این همه خوبی های شما را می کردم عزیزم مادرم سلام گرم و دلپذیر مرا از راه دور زیر این آتش و خمپاره و در حال جان دادن بپذیر و شیرت مرا بر من حلال کن و از همه اقوام و دوستان و همسایگان طلب آمرزش مرا بکن و خدا را گواه می گیرم که اگر همه مردم عالم مادری این گونه داشته دیگر منافق نبود دیگر ضد انقلاب مطرح نبود مادرم صبر داشته باش همیشه سرفراز باش و هیچ وقت ناراحتی جلوی کسی از خود نشان نده که دشمن خوشحال می شود کنار سنگرم و لحظه های آخر من سلام من به تو ای مهربان مادر من. خواهرم عفت جان دلم خواهد پسرت را آن گونه تربیت کنی که فاطمه تربیت کرد و آن گونه شوهر داری کنی که  فاطمه کرد و آن گونه پیام شهیدان را به مردم برسانی که زینب کرد از قول من بوسه ای به علی بکن و سلام گرم مرا به شوهرت و عمه و دیگر اقوام برسان برادرم رضا جان مرا ببخش و اگر گاه و بیگاه سخنی از دهانم بیرون می آمد و باعث ناراحتی تو می شد افسانه جان خواهر کوچکم همان طور که در سفر قبل به من گفتی اگر تو هم شهید می شدی برای تو دعا می کردم کارت را انجام ده و دعا کن که شاید خدا دعای شما اطفال بی گناه را مستجاب کند در آخر سخنم یادآور می شوم که لباس ها و وسایل مرا هر طور که می دانید مصرف کنید در پایان انتظار دارم که اقوام از دست من راضی بوده و طلب آمرزش مرا از خدای قادر متعال بکنند. والسلام غلام کوچکتان خار کف پایتان حسین

نامه ای خطاب به خانواده شان

 بسم الله و بسم رب شهدا و صالحین

به نام خدا و با درود به روان پاک شهدا و عرض سلام خدمت رهبر بزرگوارمان امام خمینی و پدر و مادر و برادر و دو خواهر عزیز سلام انشالله که حالتان خوب و سلامت باشد و شب و روزتان کارتان دعا کردن به جوانان و تعجیل فرج امام زمان باشد. پدر و مادر عزیزم به خدا قسم در حالی این نامه را می نویسم که چهار روز از مدت ماموریتم در جبهه اهواز می گذرد و نمی دانم که چگونه خوش بر دل خودم را در نامه شما ذکر کنم دلم می خواهد شما هم در جبهه و مناطق جنگی بودید و شاهد فداکاری ها و از جان گذشتگی های جوانان می بودید خب زیاد پر حرفی نمی کنم به عفت و آقا رضا و افسانه و آقا فخر و حاج خانم و دایی و زندایی و دو عمه و خلاصه هر کس که از قلم انداختم سلام برسانید از قول من یک ماچ به علی بکنید این را هم بگویم من روزی به این جا رسیدم سرم را با ماشین چهار زدم و چون ریش هایم بلند شده است شبیه برادران اهل سنت شده ام حیف که دوربین با خودم نیاورده ام که عکسی برای شما بفرستم که قیافه ام چقدر کمدی شده است خب از این بحث ها خارج می شوم و به شما متذکر می شوم که تا چند روز دیگر جایمان را تغییر می دهیم و ممکن است به جاده آبادان منتقل شویم ولی هر جا باشم جبهه است و هدف یکی است. نمی دانم این نامه کی به دست شما می رسد و این را بگویم زیاد منتظر نامه بعدی نباشید چون ممکن است چند ر

 

وزی در جابجایی ما طول بکشد و نتوانم نامه بنویسم خدانگهدار شما هم نامه ندهید دوستدار همیشگی شما و یار باوفای شما حسین.

جنگ تمام شده بود رفته بود گردن دوستش را ببند زده بودند به خودش به شاهرگش خورده بود و شهید شده بود  درجا شهید شده بود .

 

با دلهایی آکنده از عشق و امید قدم برداشتیم برای دیدن مادر رسول ارجاوند. رسول ارجاوند شهید ۱۶ ساله ای که سالهای سال کنان و بی‌نشان میهمان حضرت مادر بود پیکر مطهرش نزدیک عروسی برادرش میهن بازگشته بود و مادر برای فقط مجلس �نی بر زبان می‌آورد تا فردای عروسی تحمل می کند سر مطهر رسول در غسالخانه باغ رضوان بر طبیعی برای مادر تعظیم میکند و قلب مادر آرام میگیرد اصول ارجمند اولین شهیدی بود که در بروی بچه های قرارگاه شهید ابراهیم هادی گشود منزل به منزل تا آخرین منزل همراه بچه ها بود سفر جمکران دسته جمعی هدیه رسول بود که نصیب بچه ها شد از محمد بگویم پوریای ولی محمد حیا و آبروداری شهره بود مادرم میگفت محمد از همان اول هم مال ما نبود محمد را خدا برای خودش آفریده بود ۱۸ ساله بود که به شهادت رسید و آسمانی شد محسن هم همینطور محسن شریف زاده مادرم میگفت ۱۵ ساله بود اما مثل مرد های بزرگ رفتار می کرد ما از منصرف کردن او برای رفتن به جبهه ناامید شدیم محسن محسن دلاور مرد غواص با دستان بسته به شهادت رسید تا دستگیر امثال من باشد و سالهای سال میهان حضرت زهرا سلام الله علیها بود تا اینکه گروه تفحص کارهایی از پیکرش را برای مادر هدیه آوردند مادر شهید شیر نجم الدین قبل از شهادتش از دنیا رفته بود ولی شهید با همسر پدرش ولی شهید بزرگوار با همسر پدرش الفتی داشت تا آنجا که او را واسطه کرده بود برای گرفتن رضایت از پدر اما افسوس چه چیزی از آن در دست نبود خانه محمد حسین ابطحی غوغای بود شوری و شوقی این جوان ۱۶ ساله وصیت نامه نوشته بود که دل انسان می لرزید خواهرم پسرت را آنگونه تربیت کنیم که فاطمه سلام الله علیها کرد و آن گونه شوهرداری کن که فاطمه سلام الله علیها کرد از غلامرضای خدمت کند چه می توان گفت جوانی که تمام خواستنی های دنیا را کنار گذاشت در جواب خواهرش که به او گفته بود غلامرضا بمان با من زندگی کن مراقب فرزندان یتیم من باشه جواب داده بود همان خدایی که آنها را آفریده است مراقب آنهاست وظیفه من پیروی از حرف امام و حفظ دین اسلام است � از حاج امیر بهداد چه بنویسم پاره‌های پیکر امیر هنوز که هنوز است بعد از سالهای سال میهمان حضرت زهراست امیر عاشق گمنامی بود حضرت زهرا سلام الله علیها از مادر حضرت از مادر خواسته بود در فراقش آرام بگیرد که اینگونه بیشتری نصیبت خواهد شد به آرزوی دیرینه اش رسید شهادت و گمنامی زیارت مزار شهید ای شهید بی سر محسن حججی هم پر از عشق بود و شور و نشاط سفارش محسن به علی کوچولو دوسال شنیدنی است پسرم کاری کن خدا عاشقت بشه که اگر عاشقت بشه تو رو خوب خریداری میکنه مهدی زمانی نمیدانم چرا سن شهدا با حرف ها وصیت نامه هایشان هیچ تناسبی ندارد مهدی در وصیت نامه اش نوشته بود دنیا و هرچه در خصوص بازیچه ای بیش نیست و همه خود را با آن مشغول داشته اند و ما هم رفتیم تا بتوانیم به مولایم حسین علیه السلام اقتدا کنیم � شاید لرزه‌ای به اندام زر و زیور اندوزان بیفتد مهدی ۱۸ سال بیشتر نداشت که شهید شد که شهد شیرین شهادت را نوشید علیرضا پهلوان محله و جوان سر به زیری بود هنوز یادم به اشک های چشم مادر علیرضا ثابت راسخ که می افتد دلم میلرزد علیرضا عاشق امام رضا بود بچه های قرارگاه برای شادی روحش زیارت امین الله را در خانه اش قرائت کردند حبیب الله دوستی وقتی وارد خانه خلیل الله شدیم خواهرش با چشمان اشکبار شروع کرده خوشامدگویی ما گفت دیشب برادرم را در خواب دیدم سفارش کرد فردا از مهمانان من خوب پذیرایی کنید �ه به هم نگاه می کردند و اشک می ریختند حبیب‌الله مجروح شده بود جانباز شیمیایی سه ماه در بیمارستان بود و در حین مداوا و یارانش غلامرضا خدمت کنند مجتبی موسوی پیوست محمدرضا شجاعی سنین داشت که این چنین آگاهانه و دلیرانه میدان جنگ شتافت و در وصیت نامه اش به این نکته اشاره کرده بود که من هیچ گونه وحشت و نگرانی در وجودم احساس نمی کنم بلکه خیلی مسیرم که این آگاهی را یافتم که میتوانم بفهمم فرمان امام به بلادرنگ اجرا شدنی است محمد اسدی ۱۵ ساله بود خانه محمد منور به نام نام و یاد امام حسن مجتبی علیه السلام شده بود محمد در درس ایثار و فداکاری را با آن سن کم از که آموخته بود که در جبهه های جنگ خون خود را هدیه به اسلام کرد بعد از آنکه مجروح می شود به دلیل اهدای خون توان خود را از دست میدهد شهادت را در آغوش می گیرد از محمد علاقه مندان چه باید گفت از آن وصیت نامه چهار صفحه ای که خط به خطش را باید کتابی که از سالها مطالعه نمود بگویم یا از اخلاق و کردار و گفتار و رفتارش مادر محمد می گفت در طول سال هایی که محمد مفقودالاثر بود تمام اتفاقاتی که بعد از بعد می افتاد را به من خبر می داد و من حضور محمد را نه در خواب و رویا که در بیداری حس میکردم محمد سفارش زیادی به خواندن نماز شب می کرد و از مادر می خواست هر آنچه برایش ور از شبها به راز و نیاز با خدا بپردازد در قسمتی از وصیت نامه محمد نوشته شده بود باید همیشه حواسمان جمع باشد و بدانیم که در هر موقعیتی امتحان می‌شویم که خداوند از یک فرد تا یک جامعه را امتحان می کند و امروز ما ملت مسلمان ایران مورد آزمایش الهی قرار گرفته‌ایم و آن این است که آیا ما کمک به انقلاب کردیمنگاه های معصوم شهید سعید چشم به راه در قاب عکس روی دیوار حکایت از پاکی و زلالی روح بلندش داشت همانطور که مادر می گفت سعید بسیار نجیب و با حیا بود �ید در جواب پدر برای رفتن به خواستگاری قول داده بود ۱۵ روز دیگر جواب خود را بدهد و آرام در گوش مادر زمزمه کرده بود که دیگر برنمی گردد و بعد از ۱۵ روز از آخرین دیدار خبر شهادت این جوان نورانی مومن انقلابی را برای خانواده‌اش آورده اند اما شماعی دنیا طلبان راحت طلب آیا پس از این همه خون این همه شهید وقت آن نرسیده که بیدار شویم و به اطراف خود بنگرید خوشی در دو روز دنیا را نبینید به خدا دنیا فانی است شما تاکنون چه کسی را سراغ دارید که مرگ به سراغش نرفته باشد سعید اینها را در وصیت نامه اش نوشته بود کنار عکس رضا بخشی عکس دو کودک بود از مادر پرسیدیم مادر این عکسها عکس کیست مادر جواب داد یکی فرزند رضا ثانیه ای نوه اش رضا خصوصیات با ارزش زیادی داشت مهربان و خوش اخلاق بود و برای ر احترام زیادی قائل بود رضا در وصیت‌نامه‌ی سراسر سراسر درس عبرت اش رشته بود با دلی معمولا از درد با شما صحبت می کنم درد هایی که آرزو داشتم موقعی که حیات داشتم �ونده‌ای داشته باشد اما شنونده این یافتم دردهایی که مدتی بود میکشیدم تا روزی بتوانم بیان کنم اما خوشحالم که امروز به شما به گوش شما می رسد عزیزانم ما امروز رسالت بزرگی بر دوش داریم ما امروز مبلغین اسلام راستین هستیم امروز چشم تمام کشیده شدگان به کشور اسلامی دوخته شده و همه چشم انتظارم تا روزی مستکبرین به دست شما و یاری الله و عرضه نابودی کشیده شوند و همه این انتظارات بستگی به عملکرد شما دارد محمد اسدی در جهاد کشاورزی بود از خوبی ها و مهربانی هایش بود که مادر هنوز در فراقش اشک می ریخت حسن همه پول هایی را که مادر به امید خرج می کرد و دوباره � مادر تقاضای پول می کرد مادر از پول هایی که حسن خرج می‌کند ناراضی بود اما حسن حرفی به زمان نمی آورد که با آن پول ها چه می کند تا اینکه یک روز برادرش برای مادر تعریف می کند که اصل با پول هایش را می خرد �ودش مسجد را رنگ و حوزه مسجد را رنگ می زند کتاب می‌خرند و کتابخانه‌ای در مسجد به پا کرده است بله حسن حجاریان در سن ۱۶ سالگی این کارها را انجام می داد هاله خیس حسن که آخرین بار بعد از غسل شهادت تن خود را با آن خشک نشان داده بود وقتی به دست پدر و مادرش وقتی به دست پدر می رسد باعث شفای دست و پای دردمند پدر می شود باغ موزه محمود آباد پر بود از عکس ها و یادگاری های شهیدان اما هنوز در فکر آن قمقمه آبی هستند که بعد از بعد از سی و چند سال آبش نبود گرفته و نه درون قمقمه خشک میشود و این معجزه ای بیش نیست محمد حسین هریری آنقدر پاک نازنین و هنرمند بود که ما در آثار هنری محمد حسین را به یادگار دورتادور خانه چیده بود محمد حسین علاقه زیادی به خواندن نهج البلاغه داشت و این جمله را با دست خط خودش نوشته بود قاب گرفته بود دنیا نیایشگاه محبان خدا و نمازخانه فرشتگان پروردگار و فرودگاه وحی و با ناز سوداگری دوستان حق است در اینجا رحمت حق به دست آورند و بهشت را به سود ببرند امام علی علیه السلام محمدحسین و در وصیت نامه چنان پرداخت خون سرعت مظالم اهمیت داده بود که همه حیران مانده بودیم که واقعاً ۱۹ ساله بوده ر جواد در بستر بیماری بود خیلی به جواد علاقه دارد جواد علاقه مندان در وصیت‌نامه‌اش خطاب به ما نوشته بود و شما بازماندگان تذکر می‌دهم به عنوان یک بنده حقیر و غیر گنهکارا خداوند که سعی کنید و حدت اسلامی خود را حفظ کرده و در اختلافات وارد نشوید منزل شهید فیاض بخش آن بودیم روز بیستم ماه مبارک رمضان بود دقیقا روز تولد این شهید والامقام بود مادر شهید فیاض بخش آن از دنیا رفته بود اما مهمان خواهران بزرگوارشان بودیم و ایشان از خوبیها و فعالیت‌های برادر در تظاهرات و از جبهه های جنگ برایمان گفتند مادر شهید مجید صمدی هم آن جا بود با وصیت نامه مجید آمده بود مجید با تمام مخالفت هایی که برای رفتنش به جبهه بود، خود را از خیل عظیم شهدا جدا نکرد سال ها مفقود بود و این جملات را برای ما به یادگار گذاشت: ای امت قهرمان و شهید پرور بدانید در بهترین موقعیت زمانی قرار دارید و اطمینان داشته باشید که از لحظه لحظه آن در آخرت و قیامت سوال خواهد شد پس با هر وسیله و امکاناتی که در اختیار دارید و می توانید کمک کنید که اسلام عزیز در خطر است.

 منزل شهید علی امینی دل ها منقلب بود این جوان شانزده ساله شجاع دل های ما را کربلایی کرد. خواهر شهید می گفت برادرم دست مرا گرفت علی در خواب به خواهرش گفته بود خیلی ها از روی خون من رد شدند از جمله زن های بدحجاب. 

سه برادر هر سه مبارز و انقلابی علی محمد چریکی شجاع. ناصر و مسعود دو قلوهایی که تا لحظه شهادت از هم جدا نشدند. شهدای خودسیانی. هر دو پای محمد قطع شده بود و ترکش های خمپاره بدن او را سوراخ سوراخ کرده بود و او زیر لب در آن لحظه ها سوره قدر را تلاوت می کرد. به گفته مادر، ناصر و مسعود سه سال از علی محمد کوچکتر بودند و سه سال بعد از او به فاصله چند دقیقه از هم به شهادت رسیدند رهبر عزیز بارها از این مادر فداکار تجلیل کرده بود. شهدای آقادادی دو برادر یکی در دفاع مقدس و یکی در دفاع از حرم حضرت زینب سلام الله علیها به شهادت رسیده بودند مادر بیمار بود اما روی گشاده و لبخند روی لب هایش دل ما را برده بود. وصیت نامه اکبر گم شده بود اما وصیت نامه حسین را همسر و فرزندش برایمان آوردند. حسین آقا در وصیت نامه اش خطاب به همسرش نوشته بود درخواست دارم با اهتمام زیاد فرزندانم را بزرگ نمایی و با سیره حسینی و مهدوی سرشت جانشان را آمیخته نمایی.

منزل شهید نیلی پور بودیم که مادر گفت در این خانواده هفت جوان تقدیم اسلام شده اند مجید معروف بود به آقای خندان. هفده ساله بود که به جبهه رفت به ورزش کاراته علاقه داشت نوشته بود از خدا می خواهم به ارتش جمهوری اسلامی چنان نیرو بخشد که پرچم جمهوری اسلامی را در قاره آسیا بلکه تمام کره زمین به اهتزاز درآورد.

منزل محمد و ابراهیم فاطمه و محمد جعفریان مرتضی و طیبه واعظی دل ها را برده بود به دوران سلطنت ملعون پهلوی و مبارزاتی که این جوانان در آن سال ها انجام دادند و خون پاکشان فدای اسلام و انقلاب اسلامی شد. درس بزرگی به ما داد طیبه واعظی و آن حفظ چادرهایمان است چرا که او را به خاطر چادرش شکنجه ها کردند و به شهادتش رساندند. 

مجید عمرانی شهید عزیز و بزرگواری که وصیت نامه اش را با صدای خودش خوانده بود و دل های ما را لبریز از عشق به شهدا کرد، جوان فعال و مهربان و دوست داشتنی انقلابی برایمان با صدای خودش گفت وصیتی را که برای شما امت شهید پرور دارم این است که فقط دنباله رو امام امت باشید و از ولایت فقیه که همان ولایت رسول الله و همان ولایت خداست، پشتبانی کنید و حضورتان را در صحنه های انقلاب همیشه حفظ کرده و تا تحویل دادن انقلاب به صاحب اصلی اش امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، به حرکت خود ادامه دهید.

یادش بخیر منزل شهید الله دادی این شهید بزرگوار پدر و مادرش از دنیا رفته بودند و ما مهمان همسر پدرش بودیم او می گفت من این شهید بزرگوار را ندیدم اما همسرم از خوبی ها و اخلاق و رفتارش برایم خیلی تعریف کرده بود شهید الله دادی در وصیت نامه اش نوشته بود حدیثی است که بسیار تکان دهنده است: سرزمین در پنج نوبت فریاد می زند که ای پسر آدم منم خانه وحشت پس بفرست از برای خود رفیقی منم خانه تاریک پس بفرست از برای خود چراغی چراغ ایمان چراغ نماز چراغ عمل صالح منم خانه مارها و عقرب ها پس برای خود پادزهری بفرست.

شهید قوچانی فرمانده بود منزل شهید مکانی بود که جلسات مهم در آن برگزار می شد شهید علی قوچانی، شهید خرازی و شهید کاظمی آن جا قدم گذاشته بودند شهید علی قوچانی عاشق گمنامی بود و به آرزویش رسید هنوز بعد از سال ها پیکر او باز نگشته. مادر می گفت علی نور شد و به آسمان رفت.

شهید احمد میرسعیدی شهید عزیزی که به گفته مادر هیچ گاه هیچ آزاری نداشت و هر کاری از دستش بر می آمد برای همه انجام می داد هیچ چیز برای خودش نمی خواست عاشق رفتن و شهادت بود. به مادر می گفت چرا برای من لباس می خرید معلوم نیست باشم و آن ها را بپوشم.

شهید مجتبی حیدری سن کمی داشت اما بصیرتش زیاد بود مادر می گفت برایش گریه نمی کردم چرا که وصیت کرده بود مادر برایم گریه نکن که من آرزو دارم که شهید شوم مادر می گفت برای من افتخار بود شهادتش. شب شهادتش خواب دیدم مجتبی سوار اسب سفید بالداری شد و به آسمان رفت رفت و رفت و رفت و ناپدید شد. می گفت عکسی که انداخته بود در دوربین نگاه نکرده بود گفتم مادر چرا در دوربین نگاه نکردی می گفت مادر می خواهم همه بدانند که من چشم به دنیا ندوخته بودم.

علیرضا و مهدی یزدان بخش

 

علیرضا و مهدی یزدان بخش دو برادر شهیدی که با اختلاف سنی ده ساله از هم هر دو در جبهه های جنگ حضور پیدا کردند و شهد شیرین شهادت را نوشیدند علیرضا سفارش کرده بود به پدر و مادر و دوستان که نماز خود را اول وقت به پا دارید و حتی الامکان در مسجد و بعد از هر نماز به امام دعا کنید علیرضا هفده سال بیشتر نداشت و مهدی می گفت از هر گونه انحرافی که شما را از خط امام دور می کند، فاصله بگیرید.

شهید مهدی عکاف زاده هم در وصیت نامه اش سفارش به پیروی از خط امام کرد بود و این که مبادا ما فقط وارث خون شهدا شویم که آن ها بر تمام اعمال ما نظر می کنند که رهرو راه آنان باشیم.

هادی زاهد فرزند عزیز آیت الله زاهد بود که مادر از او می گفت از خوبی هایش هر چه بگویم کم گفته ام هادی در وصیت نامه اش به حجاب خیلی سفارش کرده بود نوشته بود اگر شهدا با سرخی خون خود به اسلام جلا می دهند سیاهی حجاب شما هم اسلام عزیز را در امان داشته و باعث کوری چشم دشمنان اسلام می شود.

 شهید مجتبی موسوی در شلمجه به شهادت رسیده بود و بچه ها همان روز بدون دانستن این موضوع صوت سخنرانی سردار یکتا در شلمچه را پخش کردند خلاصه دل ما راهی جنوب و شلمچه شد آن روز. 

شهید سید مرتضی امیدیان عجیب مهمان نواز بود مادر دوست داشتنی اش از مرتضی می گفت و اشک می ریخت مرتضی با عشق به اباعبدالله پیکرش بی سر شد و به دست خانواده رسیده بود این شهید سر جدا در وصیت نامه اش یادآور شده بود هر کس بگوید دوستدار امام زمان هستم بدون محبت خمینی، دروغ می گوید که او مسلم امام زمان است در قسمتی از وصیت نامه اش نوشته بود وقتی سخنان امام را از رادیو یا تلویزون می شنید یادداشت می کرد و می گفت همه فرامین امام باید اجرا شود و برای عمل کردن به فرمان امام طرحی ارائه می داد و راهی مسجد می شد.

بله سفرنامه ما در چهل خانه آسمانی پر از درس بود پر از پند بود پر از نصیحت های شنیدنی. این شهدا را ما را به خانه خود دعوت کردند از ما پذیرایی گرمی داشتند تا ما پیام آن ها را بشنویم و به دیگران برسانیم خدای من هر شهیدی با من سخنی داشت که از عمق جانش برخاسته بود تا با به کار بردن همه آن ها گم گشته ام را پیدا کنم تا از بی سر و سامانی رها شوم تا ما از غیبت کبری بیرون آییم و امام زمان خویش را دریابیم و آماده پذیرایی از آن موعود حاضر شویم. اللّهم عجّل لولیک الفرج

 

شهید محمدرضا شجاعی 

مادر از محمدرضا می گفت که شهید شده بود و هشت روزی توی سردخانه بود به من نگفتند بچه شیر می دادم.

توی سرد خانه بود و کسی به او نگفته بود. چون بچه شیر می داد ترسیدند شیرش خشک شود. 

خواهرش می گفت یک بار اشتباهی نامه ای آورده بودند که خبر شهادت محمدرضا تویش بود مادر نمی دانی چقدر بی تابی می کرد توی اتاق همین گوشه. همه جای این خانه خاطره است محمدرضا هنوز شهید نشده بود مادر اما خودش را کشت.

مادر می گفت امام حسین علیه السلام را خیلی دوست داشت سربند امام حسین به سرش می بست وقتی شهید شد سربند امام حسین داشت. هنوز سربندش هست.

مادر از دوستان محمدرضا می گفت که همه شهید شدند از وقتی می گفت که انتخابات بود محمدرضا رفته بود مدرسه برای انتظامات. شناسنامه اش هم گم شده بود رفت المثنی گرفت یک برگ. گفتم چرا این کار را کردی؟ گفته بود می خواستم زودتر از بقیه رای بدهم. شهید رجایی انتخاب شد برای ریاست جمهوری. اهل مسجد بود و دوست هایش هم ... .

وصیت نامه اش را بلند توی جلسه خواندند باورت نمی شد یک پسر ۱۸ ساله این حرف ها را نوشته باشد فکر می کردی یک عارف ۸۰ ساله است که به فهم عالی از خداشناسی رسیده و با خدایش این طور صحبت می کند.

مادرش می گفت ۲۳ ماه رمضان برایش یادبود می گیریم و وصیتنامه اش را چاپ می کنیم و بین مردم پخش می کنیم همه می برند از بس وصیت نامه اش معنادار است. ۳۴ سال است برایش یادبود می گیریم قطع نشده است تا حالا ... .

تنها کاری است که برای بچه ام توانستم بکنم.

 

شهید محمدرضا شجاعی

خاطرات بدی برایم بود هشت روز بود آورده بودندش توی سردخانه بود نمی توانستند به من بگویند بچه شیرده بودم می گفتند اگر بگوییم  شیرش می خشکد بچه چهل روزش بود سال ۶۴

خواهر شهید: یک بار هم یک خبر آورده بودند از برادرم اشتباهی نامه بود نمی دانید مادرم نمی دونید چه کار کرد اون خیلی سخت بود محمد هنوز شهید نشده بود بعد اومدش خیلی بد بود یعنی گوشه به گوشه این جا ما خاطره داریم تو اون اتاق مامان چکار می کرد هنوز اصلا محمد هیچیش نشده بود بعد یک سری اومد و رفت بعد خبر شهادتش را دادند وقتی می خواست برود من یادم است داشت می رفت خیلی قدش بلند شده بود اصلا یک چهره دیگر داشت اصلا عوض شده بود می گویند هر کس می خواهد شهید شود یک نور خاصی پیدا می کند این همان بود

سوال: مادر پشیمان نیستید پسرتان را فرستادید جبهه؟

مادر شهید: نه دیگه این راه را خودش پیدا کرده بود دوست داشت برود در این راه. شهادت را خیلی دوست می داشت دیگه باباش هم امضا کردند و بله این وصیت نامه اش که با دست خودش نوشته بود ما چند سری این ها را چاپ کردیم و مردم بردند از بس معنادار است این وصیت نامه اش. الان سی و چهار ساله شهید شده هر سال شب بیست و سوم ماه رمضان این جا دعاست یادبود برایش می گیریم ترکش نکردیم از صدق دل برای بچه ام این کار را می کنم.

سوال: مادر شما گفتید یک بار خبر اشتباه به شما دادند و شما خیلی حالتان بد شد چرا دوباره اجازه دادید پسرتان برود؟

مادر شهید: این وصیت نامه را داده بودند به پستچی بیاورد و گفته بود امشب شب دامادی من است من خودم این راه را انتخاب کردم و با اجازه پدر و مادرم امروز وارد خط جبهه می شوم و شما هر آرزویی دارید در مراسم من برایم اجرا کنید این جا نوشته نقل بدهید شربت بدهید شیرینی بدهید هر چه می خواستید برای من بدهید الان در مراسم انجام بدهید

سوال: این اتفاقات افتاد جلویش را نگرفتید که دیگر نرود؟

مادر شهید: نه جلویش را نگرفتم آمده بود و هشت روزه برود من آن وقت حامله بودم.

سوال: به کدام از اهل بیت بیشتر ارادت داشتند؟

خیلی به امام حسین علیه السلام علاقه داشتند پیشانی بند امام حسین علیه السلام را بسته بودند به پیشانی اش و شهید شدند بله پیشانی بندش هم بسته بود پیشانی بندش هنوز هست.

سوال: مامان گلم در این راهی که آدم انتخاب می کند دوست خیلی مهم است چقدر موثر می دانید دوست و رفیق هایی که دور و بر آقای شجاعی بودند؟

مادر شهید: بله دوستهاش هم همه شهید شدند اهل مسجد بودند آن وقتی که شهید رجایی می خواست رییس جمهور بشود رفت برای انتخابات انتظامات می خواست خودش هم رای بدهد شناسنامه اش را گم کرد رفت المثنی گرفت یک برگ به او گفتم مامان چرا این کار را کردی گفت می خواستم زودتر بروم رای بدهم خیلی مقید بودند ارادت داشتند به شهید بهشتی شهید رجایی به امام خمینی در وصیت نامه اش هست.

اگر موافق باشید وصیت نامه اش را بخوانیم.

بله

برای سلامتی مادر و خواهر شهید صلوات

انا لله و انا الیه راجعون

امام خمینی فرمودند این وصیت نامه ها دل ها را می لرزاند و بیدار می کند

وصیت نامه پاسدار شهید محمدرضا شجاعی

بسم الله الرحمن الرحیم 

و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم یرزقون.

البته نپندارید که شهیدان راه خدا مرده اند بلکه زنده اند و نزد خداوند متنعم خواهند بود

(در متن وصیتنامه ببینید معرفت یک شهید نسبت به زندگی با این که هجده سالشون بوده چقدر زیاده)

به نام الله به نام او که همه چیز از اوست به نام او که زندگی ام در جهت اوست به نام او که زنده به اویم به نام او که از اویم  زندگی ام به خاطر اوست شدنم در جهت اوست بودنم از اوست رفتنم از اوست یادم از اوست جانم اوست معشوقم اوست معبودم اوست مقصودم مردام امیدم احساسش می کنم با قلبم با ذره ذره وجودم با تمام سلول هایم احساسش می کنم ولی بیانش نتوانم کرد ای همه چیزم به یادت هستم که به یادم باشی که بدون تو هیچ و پوچم. من امروز عازم خط هستم و هیچ گونه وحشت و نگرانی در وجودم احساس نمی کنم بلکه خیلی مسرورم که این آگاهی را یافتم که می توانم به فهم فرمان امام بلا درنگ اجرا شدنی است و با رضایت کامل مجری آن هستم. من امروز مرگ را از عسل در وجودم گواراتر و شیرین تر می دانم چون اطاعت از امام واجب است و این وظیفه هر مسلمان است اکنون که من عازم میدان نبرد هستم شهادت را کاملا در وجودم لمس می کنم و ذره ای تردید بر من مستولی نیست.

وصیتی به به مادر و خواهرانم

مادر جان پس از شنیدن خبر شهادت من خواهش می کنم اشک نریز و به خواهران من بگو در سوگ من اشک نریزند زیرا امام بزرگوار ما در سوگ فرزندش اشک نریخت چون می دانست رضای خداوند در این امر می باشد. مادر جان مرگ من در راه اسلام و قرآن شاید جوششی در جوانان به وجود آورد.

وصیت من به پدر و خواهرانم این است که بعد از شهادت من سیاه نپوشند و به خدا نگرند چون شب دامادی من است و خوب می دانید قل

 

ب و روح من همیشه پیش معبودی بود که از همه کس به او نزدیکترم و این آرزوی من بود و می خواهم شیرینی و نقل و میوه بدهید و افتخار کنید که برای اسلام و برای مردی به جهاد رفته ام که نایب صاحب الزمان و برای حق و حقیقت و مبارزه با کفار است چه خداوند گفته ما من قطره احب الله هم فی سبیل الله یعنی هیچ قطره خونی در مقیاس حقیقت و در نزد خداوند از قطره خونی که در راه خدا ریخته شود بهتر نیست و من می خواهم که با این قطره خون به عشقم برسم که راه خداست. در آخر به همه شما وصیت می کنم که پشتیبان امام امت باشید و قدر این ابر مرد را بدانید و از بیانات گهربارش استفاده نمایید که به راستی خداوند حجت عظیمی به ما عطا نموده است و در این برهه از تاریخ چنین رهبری را به ما هدیه فرموده است قدرش را بدانید که فردا در روز جزا در پیشگاه خداوند سرافکنده و شرمسار نباشید. همیشه گوش به فرمان امام باشید و از این نعمت گرانبها که خداوند نصیب ما کرده است حداکثر استفاده را بنمایید. (مطمین باشید اگر شهدا امروز زنده بودند همین طور امام زمانشان و ولی فقیه را اطاعت می کردند.) امام عزیزمان فرمودند که چشم امید من به شما جوانان است ما نیز او را تنها نخواهیم گذاشت و یار و یاور او خواهیم بود و این خط سرخ را که ۱۴۰۰ سال است ادامه دارد، ادامه می دهیم. این را هم بگویم که من این راه را آزادانه انتخاب کرده ام و آن را به عنوان یک وظیفه انجام می دهم. والسلام ۱۳۶۴/۳/۲

شعری هم تقدیم به مادرشان کرده اند در آخر وصیت نامه 

مادر فدای قلب تو 

از من رمیدی

آیا مگر ز من سخن بد شنیدی

تو بستان سفید وجود منی

من غنچه توام که توام پروریدی

محمدرضا شجاعی

خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار 

سوال: مادر یک سوال فراموش کردیم بپرسیم شما که فرزندتان را در راه خدا دادید به قول خودتان گل سرسبد بچه هاتون را تقدیم کردید حالا شاید در جمع ما باز هم مادر شهید خانواده شهید باشند قدمشون روی چشم. آیا وقتی وضع موجود را می بینید غصه نمی خورید؟ بعضی آدمها همین که رد می شوند پا روی قبر شهدا می گذارند و می روند عین خیالشان نیست این ها تخم چشم پدر و مادرشان بوده اند. من مادر شهید نشسته ام سر قبر انگار پا روی چشم من می گذارند.

قبر شهید محمدرضا شجاعی قطعه شهدای خیبر ردیف سوم

 

شهید رضا بخشی

پسرم یک بچه داشت می خواستیم با هم باشیم که بچه نه از مادرش جدا شود نه از ما. پسرم فقط نوشته بود تحت تربیت خانوادگی بزرگ شود.

 پدر حسن آقا تا شنیده بود دو دستش را روی چشمش گذاشته بود نمی توانست حرف بزند از موج انفجار این طور شده بود فقط زنگ و ساعت را می توانست بگوید. خلاصه رفتیم خونه شان برای مهربرون. همان آقایی که برای رضایمان آمد از سپاه همان آمد صیغه عقد را خواند حسن آقا خودش مهر را گرفت و گفت نمی خواهم زیر نظر بنیاد باشی. دختر کوچکم در خانه بود گفتم مامان من یک دقیقه می روم کوچه و برمی گردم. 

مادر عرسمون هم گفت شنیده بودیم پسر را بگذارند جای پسر اما ندیده بودیم عروسشان را شوهر بدهند. گفتم حالا ببین.

عقدشان را کردند. جهیزیه اش خانه ما بود همه را شسته بودم مثل دخترهای خودم وسایلش را دست نزده بود فقط یخچالش را زده بود توی برق در اتاق. همه می گفتند حاج خانم چه دلی دارد اما آقاش یک کم که وسایل را جابجا کرد کمرش تا شد و آمد توی ایوان نشست.

بچه خواهر حسن آقا هم شهید شد برادر داماد و پسر خواهرش آمدند جهیزیه را بردند.

قرار شد شب با فامیل های عروس برویم مهمانی اما آنها نیامدند به ما بگویند خودشان رفته بودند.

ما همیشه عصرها با عروس و نوه مان می رفتیم تکیه شهدا آن روز عصر هم رفتیم دنبال نوه مان تا برویم آنجا. رفتیم و آمدیم و بچه را دادیم دستشان. داماد گفت شما شب نبودید الان بیایید در خدمت باشیم.

تا الان خدا را شکر رابطه مان خوب بوده نوه مان با دختر خاله اش ازدواج کرد.

ما هر جا رفتیم منزل شهید دوستی، منزل شهید خدمت کن و منزل شهید علاقه مندان تاکید می کردند که حتما بروید منزل شهید رضا بخشی را. شما فکر می کنید چه ویژگی اخلاقی ایشان را این قدر برجسته کرده که محبوب دل اهالی محل شدند؟

شهید اسمش رویش است شهادت بهترین عمل است کسی که عاشق شده بود می گوید خودم می روم انجام می دهم شما دوست دارید بیایید انجام دهید. 

شوهر خواهرش شهید شده بود خودش هم می رفت جبهه دوشنبه و پنج شنبه روزه می گرفتند خدمت کن ایستاده بود نماز هر چه رضا می گفت خدمت کن حالا بیا نونت را بخور حالا اذان را می گویند محل نمی گذاشت. می گفت نه به آدمها که پا روی مهر مسجد می گذارند و برنمی دارند بگذارند سر جایش نه به تو که نمی آیی غذا بخوری و نماز را ول نمی کنی.

شوهر خواهرش مرده بود و می خواست برود جبهه تا پای ماشین هم رفته بود رضای ما کشیده بودش پایین و گفته بود واجب است که تو الان پیش اینها باشی دو تا بچه داشت خواهرش. گفت آقا رضا ببین چه چیزی می بینی که مرا حالا از ماشین کشیدی پایین می گفت چرا مرا از ماشین پایین می کشی.

همین دوستش تعریف می کرد می گفت نمی دانم ساعت چند بود یک‌خرده نان خشک شده آوردند گفت امشب دیگر باید همین نان خشکیده ها را بخوریم همه شان می رفتند مسجد البلال و روزه می گرفتند. عاشق شهادت بودند.

همین جا نوار حضرت ابوالفضل می گذاشتند و سینه می زدند و می گفتند شهادت شهادت.

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️

این صحبت های خواهر شهید

 

دیروز سی ششمین سالگرد برادر عزیزم شهید محمد رضا عبادی پور است.

چند ویژگی فردی و شخصیتی ایشان را بازگو می کنم:

 

اوبسیاربسیار نجیب، متدین، فداکار، سخاوتمندودست دلباز ، خدمت واحترام بی اندازه به والدین و خانواده ،خوش اخلاق، فوق العاده مودب، اهل نماز اول وقت و همینطور نماز شب، خدمت به مردم و همسایگان  ، بسیارنترس شجاع و غیور بود.

 

برادر عزیزم ارتباط دوستانه و صمیمی با من داشت.

 

خاطره :

 

برادرم حدود هجده ساله بود که، موتوری داشت ومن خاطرات زیادی با آن موتور  و از آن زمان دارم .

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️.

 

در این زمان بود که به نظر می رسید  یک انقلاب درونی در او ایجاد شده 

یک حالت روحانی و عرفانی پیدا کرده بود که در رفتار و کردارش کاملا مشخص بود آن زمان شروع کرد به نوشتن شعرها و سروده های سراسر عاشقانه وعارفانه در دفتری که از او به یادگار مانده .

 

او به شدت عاشق خدا ،اهل البیت، اسلام ، امام خمینی و انقلاب شده بود.

 

خلوص در تمام کارهایش مشهود بود به طوری که هیچ از رشادتها و شهامتهایی که در جبهه انجام داده بود برای ماسخنی نمی گفت تا بعد از شهادتش از زبان همرزمانش شنیدیم.

 

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️ .

 

وقتی دختر بچه ای بودم و مرا سوار موتورش می کرد و خوراکی برایم می خرید و به تفریح و گردش می برد  بسیار برایم شیرین و خاطره انگیز است این تقریبا تنها تفریحی بود که من داشتم و خاطرات مفصلی از آن زمان دارم .🥹

 

او شدیدا عاشق اقا اباعبد الله الحسین بود و محرم که می شد در هیئت‌ها و دستهای سینه زنی شرکت می کرد و علم آقا امام حسین علیه السلام را با سنگینی زیادی که داشت با عشق و علاقه و نیرویی اللهی حمل می کرد و من از دیدن این همه رشادت و عشق به اهل البیت  وقدرت و نیرویی که داشت کلی به وجد آمده افتخار می کردم.🥹

 

تا اینکه برای دفاع ازاسلام و مسلمین عازم جبهه های حق علیه باطل شد.

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️

 

آه آه آه که چقدر دلتنگ آن صورت زیبا سفید و نورانی آن قد رشید رعنایی و آن صدای دلگرم و صمیمیت هستم .

 

دوست دارم یکبار دیگر صدایت کنم مثل قدیما و بگم

دادا رضا عزیز دلم کجاااایی خیلی خیلی دلتنگت هستم.🥹🥹🥹😭😭😔😔😔.

 

 از جبهه برایمان نامه می فرستاد و سفارش و نصیحتمان می کرد همیشه جواب نماهایش را من می نوشتم در آخرین نامه که برایمان فرستاد نوشته بود منتظر من نباشید و من در جوابش اصرار اصرار که باید حتما به مرخصی بیای خیلی دلمان برایت تنگ شده،  اما هرگز این نامه به دستش نرسید و برگشت خورد هنوزم نامه هایش پیش من موجود است.🥹🥺😭

 

💚🖤❤️💚🖤❤️💚🖤❤️

 

بلاخره او مزد و پاداش خلوصش را دریافت کرد و درسن ۲۴ سالگی در چنین روزی در هزار قله عراق به شهادت رسید.

 

آن زمان من حدود ۱۶ سال بیش نداشتم و تا کنون جای خالیش را در فراز و نشیبهای زندگیم به شدت احساس می کنم.

 

داغ فراقش زخمی بر جگر و بغضی در گلو و آهی درسینه و اشکی در چشمانم بوجود آورده که همیشه با من است .

 متاسفانه در آن زمان  که تازه شهید شده بودند در درونم همیشه شاکی و ناراحت و تنهایی و احساس غربت داشتم و باخدا نجوا می کردم که چرا برادرم را از من گرفتی .

 

اما به گذر زمان که بیشتر متوجه شدم ، همیشه خوشحالم و حسرتش را می خورم که در چنین راهی قدم برداشت و به سعادت ابدی رسید وعاقبتش نیکو شد .

 

او در وصیتنامه خود سفارش به نماز اول وقت حمایت از اسلام انقلاب و توجه به دعای کمیل و دعای توسل و نماز جمعه کرده است.

 

امیدوارم به زودی زود شاهد ظهور مولامان بقیه الله العظم باشیم و  پایان مسیر زندگی همه   عشاق خدا ، اسلام ،انقلاب و  ولایت فقیه مقام معظم رهبری ، ختم به شهادت و رسیدن به لقاء الله و نظر به وجه الله باشد.

 

روح تمام ارواح مقدس شهداء غرق دریای رحمت اللهی و قرین ابرار باشد . 

ترویح روح طیب و طاهر تمام شهدا از آدم تا کنون الفاتحه مع الصلوات.